Tanuki-Manga

Oz został strącony do Otchłani, jednak spotkał tam Alice, a po zawarciu z nią kontraktu udało mu się wyrwać z tego miejsca i powrócić do swojego świata. Nie oznacza to jednak dla niego końca kłopotów, a raczej dopiero ich początek – musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, ma na głowie poszukiwania zaginionych wspomnień Alice, niespodziewanie wracają też wspomnienia z przeszłości, a spokoju nie dają mu słowa Breaka. Przechadzając się po uliczkach stolicy, Oz spotyka chłopca, w którym dostrzega odbicie samego siebie sprzed lat. To z pozoru błahe wydarzenie spowoduje, że będzie musiał stawić czoła słowom swojego ojca, o których wolałby zapomnieć. W tym tomiku poznamy również mocno podejrzanego osobnika, zwanego Vincentem, oraz jego „dziewczynę na posyłki”, Echo. W kulminacyjnym momencie pojawi się także otoczony aurą tajemniczości przybysz zza kurtyny, by udzielić Ozowi pewnej wskazówki. Tomik zamyka rozdział poświęcony temu, jak Gilbert poznał Breaka i jak trafił pod skrzydła rodziny Nightrayów. Klimat całości to jak zwykle charakterystyczna mieszanka groteski i scen humorystycznych z powiewem grozy.

Jeśli sięgnęliście po trzeci tomik Pandora Hearts to znaczy, że wstęp do historii, pokazany w poprzednich dwóch tomach, zaintrygował was na tyle, by nie porzucać czytania tej mangi. I dobrze, bo jeśli tak, to fabuła powinna się wam coraz bardziej podobać. Mogę obiecać, że ten klimat tajemniczości i absurdu rodem z Alicji w Krainie Czarów będzie się coraz bardziej pogłębiał.

W recenzji poprzedniego tomiku wytknęłam parę usterek w tłumaczeniu. Po tym tomie odniosłam wrażenie, że jakość przekładu odrobinę się pogorszyła. Poziom tłumaczenia sprawia wrażenie nierównego – część rozmów została przetłumaczona gładko i satysfakcjonująco, ale niektóre sprawiają wrażenie, jakby użyte sformułowania nie do końca były po polsku. Trafił się jeden brak polskiego ogonka na stronie wstępnej z tytułami rozdziałów („Nakladające Się Cienie”) oraz błąd w składni, wynikający zapewne z niezdecydowania tłumacza (strona 87: „On… od trzech dni nie był w do domu…”). Moje wątpliwości budzi też przełożenie tytułu jednego z podrozdziałów jako „Anatema”, która przeciętnemu czytelnikowi z niczym się nie będzie kojarzyć. Podczas dalszej lektury tomu odnosiłam czasami wrażenie, że tłumaczenie jest miejscami odrobinę przekombinowane. Być może jednak tylko się czepiam, a mniej drobiazgowe osoby nawet nie zwrócą na to uwagi i nie powinno im to psuć radości z czytania.