Tanuki-Manga

W poprzednim tomie Alice i Oz w dosyć chaotyczny sposób opuścili wymiar Kota z Cheshire i jak się okazało, wpadli z deszczu pod rynnę, wprost do kwatery głównej Pandory, przerywając swoim nagłym pojawieniem się obrady. Tymczasem Break po powrocie z innego wymiaru wyrusza wprost do Vincenta, który przyczynił się do tego całego zamieszania, porywając panienkę Sharon. W drugiej części tomu Oz, Gilbert i Alice również z pewnością nie będą się nudzić, gdyż wujek Oskar przygotował dla nich niezapomnianą wycieczkę do Akademii Lutwidge, gdzie pobiera nauki siostra Oza, Ada – która już nie jest tą małą dziewczynką, kurczowo trzymającą się ręki brata, którą pamięta Oz. Ta z pozoru rozrywkowa wizyta pociągnie za sobą kolejne nieuniknione spotkania – Oz pozna Elliota i jego sługę Leo, którzy znają melodię, jaka płynie z zegarka Oza. Dzięki temu spotkaniu i konfrontacji z Elliotem nasz główny bohater będzie miał szansę dostrzec, że swoim zachowaniem rani przyjaciół. Baskerville’owie również nie próżnują i nie dadzą Ozowi zaznać spokoju. Czego mogą chcieć od niego tym razem?

Gdy na stronie wydawnictwa został umieszczony projekt okładki, pojawiły się ze strony fanów wątpliwości co do wyblakłych kolorów. Mogę spokojnie zapewnić, że to wina jakości skanu, a nie druku. Kolory są jak zwykle intensywne i żywe, do tego stopnia, że spoglądając na rysunek Elliota i Leo z tyłu obwoluty, przez chwilę zastanawiałam się, kiedy poplamiłam swój tomik kawą – domniemaną kawą okazały się lekko „wylane” poza kontur postaci akwarele autorki… Samą okładkę tym razem zdobi postać Lottie Baskerville. Pod okładką znajdują się najważniejsze informacje o przedstawionej w mandze powieści Święty rycerz, której Oz i Elliot są wielkimi fanami. Co jak co, ale jakość druku jest bardzo dobra i trzyma poziom.

Jak zwykle muszę się zatrzymać na dłuższą chwilę nad tłumaczeniem. Chciałabym napisać, że jest lepiej, ale… Tym razem nie pojawiły się żadne literówki, jest natomiast jak zwykle kilka dziwnych zwrotów oraz kwestie dyskusyjne. Na początek pospieszę donieść, że polski napis „Święty rycerz” umieszczony wprost na angielskim „Holy knight” wygląda niezbyt estetycznie, ale tak samo jest w oryginale – z tą różnicą, że oczywiście tłumaczenie tytułu jest po japońsku. Co do błędów: tłumacz zapętlił się w zdaniu „Gdybyś nie miał pewności, że nie zadziała, nie wysłuchałbyś mnie” stosując o jedną negację za dużo i powodując, że zdanie traci właściwy sens. W tym tomie pojawia się nowa postać kobieca, matka Sharon – do której Break zwraca się per „Lady Shelly”. Skąd nagle angielska forma grzecznościowa? Wygląda to źle i kłóci się z innymi już używanymi, tj. panicz, panienka – nie lepiej było zostawić po prostu „Pani Shelly”, by podkreślić jej status? Kolejny błąd to nieścisłość przy zwrocie „Oko, które Intencja zabrała dawno temu”. Oczywiście w oryginale jest Intencja Otchłani, w tłumaczeniu jednak użyto skrótu. Problem polega na tym, że czytelnik mógł nie skojarzyć od razu o jaką „intencję” chodzi, skoro wszystko jest pisane dużymi literami. Dosyć swobodnie przetłumaczono również „zaspoilerowałeś mi”. Rozumiem, że większość czytelników spotkała się z tym słowem, ale to nie znaczy, że przyjęło się w języku polskim i jest powszechnie zrozumiałe. Ostatnim zgrzytem jak dla mnie odzywka Lottie pod adresem Oza, zarzucająca mu, jakoby był „stuprocentowym agresorem”. Według mnie ten zwrot nie został do końca trafnie przetłumaczony. Niemniej, podsumowując ten tom pod względem tłumaczenia, nie jest źle, gdyż nie ma poważnych błędów, brzmi ono również zgrabniej niż poprzednio.