Tanuki-Manga

Saikou i Shuujin postanawiają zrezygnować z tworzenia mang niszowych i pójść w mainstream. Zaczynają pracę nad bitewniakiem, który ma im przynieść wymarzoną sławę. W ramach przygotowań Takagi bije się z Miyoshi, by zrozumieć, co się czuje podczas walki, a Mashiro przerysowuje strony z najpopularniejszych tytułów z tego gatunku. Na stole w pracowni leżą tomiki Naruto, Dragon Balla i Bleacha, co jest udanym smaczkiem i dodaje realizmu Bakumanowi. Redaktor Akira Hattori, współpracujący z chłopcami, jest przeciwny temu pomysłowi, gdyż uważa, że duet najlepiej sprawdzi się w odpowiedniej niszy i negatywnie ocenia ich pierwszy mainstremowy scenorys. Daje im pół roku na stworzenie nowej, lepszej historii. Przekazuje jednak ogólne uwagi na temat bitewniaków i elementów, które są w nich ważne, a zapoznanie się z nimi może być interesujące również dla każdego fana mangi. Szybko okazuje się, że stworzenie opowieści trafiającej do masowego odbiorcy do łatwych nie należy. Takagi męczy się nad scenariuszem, nie ma pomysłów na nic porywającego i oryginalnego. W końcu chce się zdystansować i postanawia pracować sam.

Podążanie drogą ku sławie przez duet Muto Ashirogi to nie jedyny wątek rozwijany w tomie trzecim Bakumana Równie ważnym elementem jest nowa postać, która pojawiła się w poprzedniej części: genialny młody mangaka Eiji Niizuma. Duet poznaje go osobiście, gdy ten zostaje wezwany wraz ze swoim redaktorem na dywanik do redakcji „Shounen Jumpa”. Saikou i Shuujin mają okazję obejrzeć Niizumę przy pracy i poznać jego zdanie na temat procesu tworzenia. To spotkanie inspiruje ich do dalszej pracy. Chłopcy widzą w nim swojego głównego rywala. Mashiro w którymś momencie zostaje nawet na krótko asystentem Niizumy, licząc że czegoś się od niego nauczy. W jego mieszkaniu poznaje innych kolegów po fachu, marzących o własnej serii. Wprowadzenie nowego bohatera ożywia i ubarwia Bakumana. Niizuma to dziwak i ekscentryk, ale jest przy tym szczery i bezpośredni, bardzo polubił debiutancką mangę Muto Ashirogi i chce rywalizować o pierwsze miejsce w przyjacielskiej atmosferze. W sumie nie sposób go nie polubić. Dodatkowo w tle rozwija się kariera Miho jako aktorki głosowej i Miyoshi, która decyduje się zostać autorką powieści komórkowych.

Chciałabym w końcu napisać, że w wydaniu nie znalazłam żadnych błędów, ale niestety nie tym razem. Przede wszystkim rzucają się w oczy obcięte kadry, a do tego wyłapałam kilka drobnych potknięć, które z powodzeniem mogły zostać wyeliminowane i nie trafić do druku. Od niepotrzebnych znaków interpunkcyjnych: apostrofu przy odmianie nowej serii Niizumy (powinno być Crowa zamiast zastosowanego Crowa’a), nadprogramowej kropki w wypowiedzi Miyoshi „Podejrzewałam, że wam o tym nie wspomni..” ze strony 90, czy dziwnego myślnika w zdaniu „Na pewno jest­‑wśród nich coś, co spodoba się i zainspiruje Shuujina” ze strony 165, które samo w sobie nie brzmi dobrze (proponowałabym raczej „co spodoba się Shuujinowi i go zainspiruje”) przez brakujący ogonek w słowie „muszę” (na stronie 140 jest „musze”) po zbędne „się” w opinii jednego z redaktorów o nowym projekcie duetu „Chciałbym wydrukować ich pracę, ale taką która na pewno się chwyci” ze strony 85. Mam nadzieję, że od następnego tomu nie będę miała się już do czego przyczepić i nastanie wyłącznie czas delektowania się ciekawą fabułą i dobrą, szczegółową kreską oraz starannym wydaniem, które już teraz odznacza się dobrym papierem, wyraźnym, nieprzebijającym drukiem i kolorową, przyciągającą wzrok obwolutą.