Tanuki-Manga

Tom jedenasty Bakumana skupia się na nowej mandze duetu Muto Ashirogi. Saikou i Shuujin wraz z redaktorem Hattorim cały czas nad nią pracują, prawie nie śpiąc i zaniedbując inne obowiązki. Starają się sprawić, by stawała się coraz lepsza. Mashiro poprawia projekt głównego bohatera, żeby bardziej się wyróżniał, gdyż pierwotny pomysł został uznany za zbyt przeciętny. Takagi długo głowi się nad imionami i nazwiskami postaci oraz tytułem, by brzmiały jak najlepiej. Po ukazaniu się pierwszych rozdziałów chłopcy dochodzą do wniosku, że problemem są rysunki – mdłe i ciemne, więc Mashiro postanawia popracować nad tą kwestią i stopniowo wprowadzać zmiany. W pewnym momencie decyduje się nawet rzucić studia, żeby poświęcić jak najwięcej czasu szlifowaniu kreski. Swoją drogą, nagły skok w rankingu z ósmego miejsca na piąte tylko dzięki nieco jaśniejszym rysunkom jakoś mnie nie przekonuje, ale co ja tam mogę wiedzieć na temat preferencji i wyborów czytelników „Shounen Jumpa”. Takagi z kolei stwierdza, że nie będą w stanie pokonać Niizumy historiami obejmującymi jeden lub maksymalnie dwa rozdziały, i postanawia zaplanować dłuższy wątek, którego spektakularne rozwiązanie pozwoliłoby im wyprzedzić mangi Eijiego.

Inni mangacy publikujący w „Shounen Jumpie” również ciężko pracują. Fukud tworzy oneshota, a następnie serię o wyścigach motocyklowych, Road Racer Buchigiri, a jednocześnie postanawia zakończyć Kiyoshi Knight. Takahama startuje z nową mangą Mikata sprawiedliwy. W ten sposób Muto Ashirogi muszą liczyć się również z tymi tytułami, a nie tylko kombinować, jak prześcignąć Niizumę. Stosunkowo dużo miejsca poświęcono ambitnej perfekcjonistce Iwase, której przydzielono nowego redaktora Miurę. Nie jest z tego powodu zbyt zadowolona, ciągle na niego naskakuje i porównuje go do Hattoriego. W pewien sposób jednak dojrzewa, gdy przestaje rozmyślać o zniszczeniu Takagiego i dochodzi do wniosku, że chce z nim rywalizować za pomocą własnej twórczości, którą zamierza cały czas doskonalić. A to i tak nie wszystkie wątki poruszane w tomie jedenastym. Reszta ma charakter komediowy lub romantyczny albo jest swoistą mieszanką obu rodzajów. Gdybym spróbowała opisać niektóre z nich, mogłabym niechcący zepsuć frajdę z lektury. Tylko nad „rozwojem” relacji Azuki i Mashiro nie ma się co znęcać, znaczy, rozwodzić, można jedynie westchnąć i wzruszyć ramionami.

Na okładce tomu jedenastego znajduje się intrygująca ilustracja przedstawiająca Niizumę drącego gotową stronę mangi +Natural, z Iwase w tle. Jej wymowa stanie się jasna dopiero po zapoznaniu się z tomikiem, ale z pewnością zachęca do zajrzenia do środka. Na stronach prezentujących bohaterów pojawiają się dwie nowe postacie, jak się później okazuje, są to asystenci zatrudnieni do pomocy przy Perfect Crime Party Muto Ashirogi. W bieżącej części jest jak zwykle dużo tekstu, tym bardziej cieszy więc, że czyta się go płynnie i bez zgrzytów. Wypatrzyłam jedynie drobne niedociągnięcie w zapisie tytułu anime, w którym Azuki podkładała głos. Dotychczas brzmiał on Żeńskie liceum pod wezwaniem św. Visual, teraz nagle w portfolio bohaterki pojawił się w formie Liceum pod wezwaniem st. Visual. Zniknięcie pierwszego słowa można jeszcze wytłumaczyć brakiem miejsca w rubryce, ale zamiana św. na st. to już zwykłe niedopatrzenie. Wolumin tradycyjnie nie zawiera żadnych dodatków na końcu, ma za to sześć stron reklam wydawnictwa Waneko.

Czy Iwase znajdzie sobie w końcu utalentowanego chłopaka? Wróć. To nie ta kwestia jest na tym etapie serii najważniejsza. Czy Muto Ashirogi w końcu wygra rywalizację z Niizumą? Czy może stanie się to innym razem, z kolejnym tytułem? Mam nadzieję, że następny tom rozstrzygnie tę kwestię.