Tanuki-Manga

Ostatnio byliśmy świadkami, jak Nana, pogrążony w półśnie, pocałował Kae, przyciskając ją siłą do łóżka. (Mangaczka punktuje przy okazji, niejako mimochodem, że motyw, który w komiksach BL tak bardzo kręci yaoistki, doświadczany osobiście jest raczej daleki od podniecającego). Dziewczyna nie ma ochoty oglądać Nany na oczy… ale przecież oboje grają w przedstawieniu w Królikolandzie. Co z tym fantem zrobić? W międzyczasie z tajemniczej misji powraca ojciec Serinumy i przeżywa podwójny szok: Kae już nie jest słodkim pączusiem, za to dorobiła się własnego, sporego haremiku przystojniaków, co panu Hideo nie do końca się podoba. Na tym nie kończą się rodzinne problemy bohaterów – okazuje się, że mieszkająca w Norwegii babcia Shinomiyi niedomaga i rodzice postanawiają się nią zaopiekować. A jako że ich wychuchany jedynak nie umie koło siebie nic zrobić, chcą zabrać go ze sobą. Czyżby pierwszy rywal odstrzelony?

To zadziwiające, ile wydarzeń pomieściła Junko w tomiku ósmym, objętościowo identycznym z pozostałymi. Wszystkie ładnie łączą się jednak ze sobą i czytelnik nie ma poczucia przeładowania. Tom ten ma w sobie bardzo dużo że zwykłego shoujo, nutki parodii oraz naśmiewania się z fujoshi są ledwo wyczuwalne, aczkolwiek jak już się pojawiają, to z przytupem. A tak z zupełnie innej beczki – Junko zarobiła u mnie sporego plusa za jeden retrospekcyjny kadr przedstawiający mamę Kae w przeszłości – pani (jeszcze nie) Serinuma naprawdę wygląda jak bohaterka mang z lat 90. Te brwi! Ta grzywka! Te klipsy! Cudo.

Pod koniec mangaczka wspomina jeszcze o mającym powstać anime. Gdyby wiedziała, co z tego wyjdzie, może nie zacieszałaby tak bardzo. Z drugiej strony, zawsze to jakaś reklama mangi – może gdyby nie anime, nie doczekalibyśmy się Pocałuj jego, kolego! w Polsce.

Nasze rodzime wydanie stoi na wysokim poziomie – ponownie jedynym błędem, jaki wyłapałam, było kilka kwestii krzywo wklejonych w dymek, ale to w zasadzie byłoby wszystko, do czego mogłabym się przyczepić.