Tanuki-Manga

Przez połowę poprzedniego tomu Junko dawała mi nadzieję, że jeden z wielbicieli Kae sam się wyeliminuje i główny wątek pójdzie w końcu chociaż trochę do przodu. Ale nie, bo po co sobie psuć zabawę, lepiej ciągnąć to w nieskończoność. I jeszcze na dodatek wszystkie wielbicielki słodkiego tsundere, czyli Shinomiyi, byłyby zawiedzione. Więc jakimś zaprawdę niepojętym cudem dwójka dorosłych ludzi postanawia zostawić swojego rozpieszczonego syna samego w Japonii – a co tam, niech se radzi. Niezbyt mu to idzie, bo nie umie sprzątać, gotować ani prać, a na dodatek dorabia się stalkera, jednego z tych zazdrosnych i niebezpiecznych. Nic to jednak, siła przyjaźni pokona wszystko, a poza tym stalker to pikuś, bo nadciąga poważniejszy problem – urodziny Kae. Wszyscy starają się spełnić jej życzenia i marzenia; tylko Igarashi postanawia zagrać przy tym nie fair i za plecami reszty. Na szczęście los postanowił go za to pokarać, napotyka bowiem przypadkiem swoją niespełnioną miłość z czasów gimnazjum – tym razem wolną i… więcej niż chętną odnowić znajomość.

Zaczyna mnie lekko irytować, jak mangaczka z premedytacją przegapia i omija wszelkie okazje do powolnego i wiarygodnego uszczuplenia gromady wielbicieli Kae. Na dodatek mam przeczucie, że końcówka tomu dziewiątego sugeruje nawet jego powiększenie. No a co potem – któregoś dnia Serinuma stwierdzi, że „Wybieram ciebie, <wstaw imię>!”, a reszta się z tym tak po prostu pogodzi i pójdzie swoją drogą, bo „iii tam, nic się nie stało, to nie tak, że zmarnowałem kilka miesięcy swojego życia, uganiając się za szaloną fujoshi”? No naprawdę… Z drugiej strony, bardzo lubię te momenty, kiedy Junko łamie ustalone schematy shoujo, zwykle poprzez różne działania oraz pomysły Kae, która jest, no cóż, dziwadłem i daleko jej do typowej bohaterki szkolnego romansidła. Chociaż lepiej już sobie radzi z nieustannie zabiegającymi o jej względy adoratorami, to nadal nie czuje się w pełni komfortowo, a brak wiedzy i nieporadność skutkują najdzikszymi pomysłami (koniec ostatniego rozdziału jest zdecydowanie wart zobaczenia, Kae i Mutsumi są po prostu epiccy).

Na jednej z ostatnich stron Junko dziękuje za nagrodę wydawnictwa Kodansha dla najlepszej mangi shoujo. Biorąc pod uwagę, że podczas lektury Pocałuj jego, kolego! mimo wszystko bawię się o wiele lepiej, niż przypuszczałam, myślę, że całkiem uczciwie na to zapracowała i zasłużyła.