Tanuki-Manga

Panie i panowie, uwaga! Przed nami ostatni tomik Pocałuj jego, kolego!. A w nim: po dramatycznych wydarzeniach z poprzedniego tomu Kae po raz pierwszy spędza z Mutsumim sam na sam noc w hotelu. Atmosfera jest intymna, bohaterka panikuje, niemniej układa usta w dzióbek do pocałunku… a chłopak zasypia. I śpi jak kamień do rana. No jak to?! Z pomocą przyjaciół każde na swój sposób postanawia wyjaśnić nieporozumienie i wszystko się dobrze kończy, tyle że zaraz potem Mutsumi, starszy od Kae o rok, dostaje propozycję studiowania na uniwersytecie w Kioto, które jest tak bardzo, bardzo daleko…

O ile przez kilka poprzednich tomów Junko wlokła się z fabułą jak niewyspany ślimak, o tyle w tym wszystko straszliwie przyspiesza, a końcówka to kilka ogromnych skoków czasowych. Niemniej całość jest raczej pocieszna i naładowana humorem – jak zwykle niezbadane są ścieżki, którymi umysł Kae dochodzi do różnych wniosków, więc parę razy udało jej się mnie zaskoczyć. Ostatnie strony mangi są bardzo sielankowe, jednak pasują do lekkiego tonu, w jakim utrzymane było całe Pocałuj jego, kolego!. Ponadto miło dowiedzieć się, co stało się z każdym z bohaterów po ukończeniu przez nich liceum i studiów.

Na koniec autorka dziękuje jeszcze wszystkim czytelnikom oraz osobom, które pomagały jej tworzyć mangę.

Już sama okładka tomu czternastego zwiastuje ostateczne rozstanie z bohaterami – wszystkie postaci machają na pożegnanie, a w tle kwitną na różowo wiśnie; melancholia typowego ostatniego dnia szkoły w Japonii niemalże wylewa się z ilustracji i wyciska łzy wzruszenia z oczu. Jakość wydania jest jak zwykle na bardzo wysokim poziomie, a tłumaczenie zgrabne i płynne.

Moja przygoda z Pocałuj jego, kolego! miała swoje wzloty i upadki, ale w ogólnym rozliczeniu, zwłaszcza po tych nostalgicznych kilku stronach epilogu, trochę mi nawet żal, że to ostatni tom…