Tanuki-Manga

Słonko pięknie świeci, a Ferid i Krul radośnie skwierczą, poddawani torturom przez wystawienie na zabójcze… no dobrze, może nie zabójcze, ale z pewnością bolesne dla nich promieniowanie UV. No cóż, zasłużyli sobie na taką karę, wymierzoną im przez wampirzych współbraci. Słonko chyba zbyt mocno przygrzało także Yuuichirou, gdyż młodzieniec wpada na pomysł podjęcia próby ratunku… Mika najwyraźniej dochodzi do podobnych wniosków co ja w kwestii niepełności władz umysłowych przyjaciela, gdyż postanawia skonfrontować z nim tę decyzję – dlaczego mieliby pomagać komuś, kto bez mrugnięcia okiem zabił im rodzinę i jawnie nimi manipuluje, by osiągnąć własne tajemnicze cele? Prowadzi to do włączenia się reszty w zażartą dyskusję. Zanim jednak mogliby się pokłócić na dobre, drużyna wraz z Crowleyem dociera do celu podróży – do rezydencji Ferida, by tu szukać dalszych wskazówek pozostawionych im przez jej właściciela. Tylko że Ferid nie byłby sobą, gdyby ot tak podał im wszystko na srebrnej tacy – owszem, pozostawił trop, ale też kilka mniej przyjemnych niespodzianek.

Ferid, pomimo chwilowej niedyspozycji, nadal wodzi za nos naszą drużynę, składającą się obecnie ze znanej nam młodzieży oraz dwójki wampirów. Tak, tak, Crowley niechętnie, aczkolwiek niezaprzeczalnie asymiluje się z radosną dzieciarnią, dzięki czemu uzyskujemy dostęp do dalszych informacji o krwiopijcach. Mówisz, że wampiry były niegdyś ludźmi? Ekstra! Znaczy, jest szansa, że posiadają jakieś resztki ludzkich odruchów – czyli typowe myślenie Yuu. Na światło dzienne zostaje też wreszcie wywleczony pewien problem Miki – od kiedy napił się krwi i stał „pełnoprawnym” wampirem, jego empatia ekspresowo zanika, co niepokoi już nie tylko jego, ale też pozostałych członków drużyny. Pomimo ciężkiej sytuacji, w jakiej się znaleźli bohaterowie, nie zabraknie w tym tomie humorystycznych akcentów (zarówno w dobrym stylu, jak i w mniej wytrawnym – jak zwykle w wykonaniu Shinoy…). Młodzi szykują się do zajrzenia do piwnicy, gdy pałeczkę narracji przejmuje Guren i jego drużyna – informacje dotyczące jego perspektywy są naprawdę intrygujące. Pojawia się też kolejna knująca osóbka, która najwyraźniej manipuluje podpułkownikiem – sama Mahiru, acz w spirytualnej formie. A wisienką na torcie jest to, dokąd Guren właściwie przywozi swoją drużynę… Po tylu tomach stwierdzam z ręką na sercu, że nie mogę się doczekać ciągu dalszego.

Na okładce tomu czternastego znajduje się tajemnicza Mahiru, w pięknej scenerii kwiatów japońskiej wiśni. Kolorowy miniplakat tym razem mnie jakoś wyjątkowo nie zachwycił – znajdują się na nim Mitsuba i Shinoa i jest ładny, ale wypada blado przy poprzednich. Dalej umieszczono streszczenie dotychczasowej historii, co ważniejszych bohaterów oraz standardowo cztery rozdziały. Za nimi bonusowe informacje, stopka redaktorska oraz kilka stron reklamowych. Do znudzenia się powtórzę, że nie odnotowałam żadnych zgrzytów w tłumaczeniu czy innych wpadek – tom trzyma równy poziom, co niezmiernie cieszy.