Tanuki-Manga

Czas na odbicie Ferida i Krul poddanych torturom wystawienia na słońce, ale najpierw trzeba pokonać ich strażnika – Ky Luca, jednego z najsilniejszych wampirów. Zanim to jednak nastąpi, nasza nietuzinkowa drużyna potrzebuje planu, co też w humorystycznym stylu zostaje pobieżnie przybliżone. Na szczęście piąty progenitor nie zostaje przez nich potraktowany jak kolejny snobistyczny wampir, którego łatwo będzie ubić, więc i ich plan uwzględnia miażdżącą przewagę wroga, co miło zaskakuje (nadal jednak należy wykazywać tolerancję na okrzyki bitewne „raczej ty” czy „giń”, padające tuż przed zadaniem ciosu z zaskoczenia…). Plan oczywiście nie idzie tak, jak powinien, ale obywa się bez większych strat, a do ferajny dołącza z powrotem Ferid Bathory, by dalej knuć swoje tajemne plany.

Po zastrzyku adrenaliny przychodzi czas na refleksje – dostajemy dużo nowych informacji, prób odpowiedzi na dręczące bohaterów pytania oraz kolejne zagadki. Drużyna zmierza do Nagoi, do rezydencji rodu Ichinose, gdzie w podziemiach znajduje się tajemnicze laboratorium. Dalsza część tomu skupia się głównie na Yuuichirou, którego trudno już nazwać człowiekiem, oraz jego przeszłości – zwłaszcza tej zapieczętowanej w odmętach wspomnień chłopaka. Tymczasem jednak Yuu pozostaje sobą, to znaczy jest irytująco łatwowierny i odrzuca wszelkie ostrzeżenia ze strony bliskich mu osób. Ba, zaczyna wręcz gadać jak rasowy świr – o tym, iż cel uświęca środki i dla swojej rodziny jest w stanie poświęcić resztę ludzkości, bo w sumie czemu nie?

Tom sprawia wrażenie trochę krótszego niż pozostałe – ostatnie karty zapełnia nie kolejny rozdział, a bonusowy dodatek pt. Zdobycie Ikebukuro. Trudno mi powiedzieć, czy jest to całkowicie alternatywna historia, czy faktycznie taki epizod mógł mieć miejsce gdzieś po tym, jak Yuuichirou uciekł z wampirzej farmy dawno, dawno temu… W każdym razie w dodatku jeszcze nie spotkał się ponownie z Miką, natomiast nadal kieruje nim chęć ubicia wszystkich krwiopijców, zostaje więc wysłany do liceum w Tokio w celu eksterminacji wampirów ukrywających się pośród ludzkich nastolatków. Czy coś takiego, ot taki wypełniacz, nic specjalnego.

Na okładce tego tomu widnieje piąty progenitor, czyli Ky Luc; znajduje się on również na kolorowym miniplakacie. Układ wewnątrz tomu pozostaje niezmiennie taki sam. To samo dotyczy jakości tłumaczenia, które czyta się lekko i dobrze. Trafiły się okazjonalne literówki – „lepie wrócę do swoich zakładników” (s. 26) oraz zaginione słówko „lepiej żeby mnie nie było” (s. 90). Ciekawe, czy dotarliśmy już chociaż do połowy historii? W każdym razie polskie wydanie powoli dogania japońskie, więc niedługo możemy się spodziewać spowolnienia tempa wydawania tej mangi także u nas.