Tanuki-Manga

Aoi i Himari pozostają uwięzieni w mrocznej rezydencji Kashy. Podczas oczekiwania na szumnie ogłaszaną „ceremonię zaślubin” chłopak opowiada o swojej relacji z potężnym demonem. Niestety, nie jest w stanie określić, jaki dokładnie układ zawarł (oraz czy w ogóle go zawarł) z Kashą, ponieważ ich pierwsze spotkanie miało miejsce, gdy Aoi był jeszcze małym chłopcem. W międzyczasie przygotowania do uroczystości dobiegają końca i (co za niespodzianka) wychodzi na jaw, że jej ważną składową jest Himari. To jednak nie z Aoim przyjdzie jej zawierać związek małżeński, a z Nue…

Co knuje Kasha? Ano sporo, ale jego plany, podobnie jak osobowość, są dosyć skomplikowane. Na szczęście na posterunku pozostaje Hakka, który bierze sprawy w swoje ręce i obmyśla całkiem niezły plan wydostania się z rezydencji. Oczywiście, jakakolwiek ucieczka bez konfrontacji z panem domu byłaby fabularną porażką, dlatego ostatnie rozdziały to wyjątkowo dynamiczny pojedynek z iluzjami demona. Jakby tego było mało, autorka największą rewelację zostawia na koniec – wreszcie dowiadujemy się, dlaczego Aoi nie może opuścić domu Momochich! I muszę przyznać, że takiego obrotu sprawy się nie spodziewałam. Widać, że skupienie się na rzeczach ważnych wyszło mandze na dobre, fabuła ruszyła z kopyta, shikigami pokazali, że nie są tylko stadkiem bezużytecznych bishounenów, a Himari dostała kolejną zagwozdkę do rozwiązania. Wszystko to nie byłoby możliwe, gdyby nie Kasha, czyli najmroczniejszy z demonów, i mam cichą nadzieję, że do końca pozostanie on typowym czarnym charakterem, który po prostu świetnie się bawi kosztem innych. A wspomnieć też trzeba, że koniec już bliski, ponieważ Aya Shouoto ma zamiar zamknąć historię na szesnastu tomach, a przynajmniej tak twierdzi w posłowiu.

O wydaniu można napisać tyle, że dalej jest ładne. Na obwolucie tym razem widnieje niedoszła para młoda, czyli Nue i Himari, w pięknym makijażu (i kimonie). Stawiam malutki minus za kolor czcionki, jakiego użyto do zapisania nazwiska autorki – ledwo je widać, tak bardzo zlewa się z tłem. W środku także dominuje Nue, tym razem w towarzystwie shikigami, Himari i Aoiego. Barwny dodatek jak zwykle kończy spis treści. Tradycyjnie też nie mam zastrzeżeń do jakości wydania, którego ostatnie strony zajmują stopka redakcyjna i wspomniane już posłowie, ozdobione jeszcze jednym pięknym szkicem, przedstawiającym Talizman.