Tanuki-Manga

Podczas wizyty w Zaświatach Aoi wyznaje Himari, że już w połowie jest demonem, a to oznacza koniec marzeń o wspólnym życiu. Swoje trzy grosze wtrąca również Kasha – jego zdaniem, moc Aoiego nie ma granic i to dlatego nie może opuścić domu. Chaosu dopełnia Nue, który nagle pojawia się przed chłopakiem, i tylko Himari może powstrzymać tę dwójkę przed pojedynkiem… Czy uda jej się ta sztuka? Oczywiście.

Zgodnie z prawidłami romansów shoujo, teraz należy się czytelnikom chwila wytchnienia. Zarówno shikigami, jak i pomniejsze demony opuszczają dom i pozostawiają bohaterów tylko we dwoje. Ostatni dzień lata Aoi i Himari spędzają wspólnie, robiąc mnóstwo mniej i bardziej interesujących rzeczy. Swoją drogą, to chyba najnormalniejsza i jedna z ładniejszych randek, jakie widziałam w mandze w ogóle. Okazuje się, że nawet odrabianie lekcji czy pranie może być romantyczne, jeżeli je odpowiednio pokazać. Na dodatek taka formuła pozbawiona jest pretensjonalności i powtarzalności, charakterystycznych dla chociażby parków rozrywki. Niestety, wakacje się kończą, Himari musi wracać do szkoły, ale jej sielanka z Aoim trwa dalej, tylko dlaczego czytelnik ma wrażenie, że coś tu jest mocno nie tak? Pozorny spokój i dni przypominające senne marzenie niespodziewanie stają się mglistym wspomnieniem. Rezydencja Momochich nagle traci swój urok, stając się miejscem wrogim i niebezpiecznym. Mimo to Himari nie ma zamiaru rezygnować z ukochanego i zapewne zrobi wszystko, by odzyskać Aoiego…

Według słów autorki, tom piętnasty jest tomem przedostatnim i już wkrótce poznamy dalsze losy bohaterów. Zakładam, że istnieje jakiś cudowny sposób na ocalenie Aoiego – być może Himari ma jakąś niezwykłą, jeszcze nieujawnioną moc, dzięki której czeka nas szczęśliwe zakończenie. Cóż, pożyjemy, zobaczymy. Na razie stawiam mangaczce ogromnego plusa za wspomnianą w poprzednim akapicie randkę bohaterów. Niestety, reszta tomiku tonie w niedopowiedzeniach i sennych wizjach. W sumie cieszę się, że zbliżamy się do końca, bo mam wrażenie, że Ayi Shouoto wyczerpują się pomysły na dalsze perypetie mieszkańców nawiedzonej rezydencji. Na pocieszenie zostaje mnóstwo ślicznych rysunków – artbook na podstawie tej mangi byłby naprawdę efektowny.

Tonąca w różu obwoluta idealnie oddaje oniryczny nastrój tomiku, chociaż uśmiechnięty Aoi trochę zbija z tropu. Za to kolorowe wkładki z Kashą, Aoim i Nue są perfekcyjną ilustracją pierwszego rozdziału – tu już autorka nie mydli nikomu oczu, tylko wali mrocznością prosto w twarz. Ponieważ cykl wydawniczy wygląda, jak wygląda, po raz kolejny doceniam spis bohaterów oraz dosyć wyczerpujące streszczenie dotychczasowych wydarzeń. I to w zasadzie wszystko, jeżeli chodzi o kwestie wydawnicze. Nie mam zastrzeżeń do jakości druku czy przekładu – zresztą w Strażniku domu Momochi dialogi nigdy nie były skomplikowane. Nie ma tu również dodatków, o których można by się rozpisywać. Ostatnie strony zajmują stopka redakcyjna i reklamy własne Waneko. Pozostaje uzbroić się w cierpliwość w oczekiwaniu na zamknięcie historii Himari i Aoiego.