Tanuki-Manga

Emma dostaje liścik. Nic nie mówi, ale prosi pracodawczynię o wolne popołudnie, a ponieważ, jak stwierdziła pani Stowner, „z twarzy Emmy można czytać jak z otwartej księgi”, każdy bez trudu domyśla się, że to Will poprosił ją o spotkanie. Dziewczyna dostaje oczywiście pozwolenie i udaje się z młodym Jonesem na wystawę do Kryształowego Pałacu. Ponieważ budynek jest ogromny, zobaczenie wszystkiego zabiera im dużo czasu, tym bardziej że towarzyszy temu bardzo zajmująca rozmowa. I w ten właśnie sposób, nim się spostrzegli, Pałac został zamknięty, a oni uwięzieni w środku aż do rana. Można powiedzieć, że chociaż sytuacja jest dość niefortunna, to jednak noc spędzona sam na sam w takim miejscu zdecydowanie stwarza intymny nastrój i sprzyja rozwojowi uczuć. Jednak po uwolnieniu bohaterowie szybko zostaną sprowadzeni na ziemię. Willa czeka trudna rozmowa z ojcem, który spokojnie wyjaśnia mu, że pokojówka nie nadaje się na żonę arystokraty. Ponadto wyraźnie próbuje zeswatać pierworodnego syna z Eleanor Campbell, urodziwą hrabianką, która ewidentnie durzy się w Willu. Jakby tego było mało, do domu na wakacje wraca młodsze rodzeństwo panicza w osobach braci: Artura i małego Collinsa oraz dwóch sióstr: niemal dorosłej już Grace i młodziutkiej Vivian. Spokoju Will z pewnością długo nie zazna, tym bardziej że młodzi Jonesowie to istoty wścibskie i dobitnie okazujące swe niezadowolenie. Natomiast Emma… no cóż, sytuacja dziewczyny staje się nie do pozazdroszczenia.

Manga zachowuje tak charakterystyczny dla Kaoru Mori spokojny klimat, mimo że dzieje się bardzo wiele. Trochę zamieszania wprowadza wspomniane młodsze rodzeństwo Willa – zapowiadają się bardzo obiecująco i chociaż nie mogę powiedzieć, bym wszystkich ich darzyła sympatią, jestem ciekawa, w jaki sposób zostaną rozwinięci i jakie role odegrają w historii. Mamy okazję gościć na bankiecie arystokracji – w moim odczuciu przedstawionym wyjątkowo trafnie i z dbałością o szczegóły: dekoracje i kreacje bohaterek jak zwykle cieszą oko, naprawdę warto się na chwilę zatrzymać i podziwiać. Autorka potrafi świetnie oddać klimat tamtych czasów. Poza tym dowiadujemy się co nieco na temat dzieciństwa Emmy, oczywiście niewesołego. W ogóle w tym tomiku panuje raczej pesymistyczna atmosfera. Spotkałam się gdzieś z określeniem, że nieszczęście bohaterów przedstawiono beznamiętnie. Ja powiedziałabym raczej: bez taniego dramatyzmu, a to w mangach nieczęste i stanowi moim zdaniem dużą zaletę. Bo to obyczajówka, nie wyciskacz łez, i zarówno autorka, jak i jej bohaterowie, potrafią podejść do problemów dojrzale. Co wcale nie znaczy, że czytelnika mniej porusza ich los, wręcz przeciwnie.

Jakość wydania nie różni się od poprzedniego tomu. Matowa obwoluta przedstawia się bardzo elegancko i dobrze chroni okładkę przed zniszczeniem. W środku niestety nie znajdziemy kolorowych stron, chociaż jestem skłonna twierdzić, że piękny szkic Mostu Westminsterskiego rekompensuje mi te braki. Na początku, po spisie treści, pojawia się lista „dramatis personae”, czyli wykaz najważniejszych bohaterów z krótkimi opisami, bardzo przydatny w przypadku, gdy minęło trochę czasu od lektury poprzedniej części. Tomik w zasadzie pozbawiony jest dodatków prócz krótkiego komiksu, w którym autorka zamieściła różne ciekawostki na temat powstawania mangi. Bardzo cieszy mnie duży format, w jakim Studio JG zdecydowało się wydać Emmę – A5 pozwala w pełni docenić staranną kreskę pani Mori. Druk jest bez zarzutu, wyraźny i dobrze nasycony, zaś papier wystarczająco gruby i generalnie dobrej jakości. Przekład przedstawia się bardzo dobrze. Język bohaterów nie budzi moich zastrzeżeń, wydaje się odpowiednio dopasowany do sytuacji i realiów, nie wypatrzyłam również żadnych błędów. Manga zdecydowanie warta jest swojej ceny, zarówno z powodu historii samej w sobie, jak i jakości wydania.