Tanuki-Manga

W ósmym tomie Death Note mamy akcję niczym z filmu sensacyjno­‑kryminalnego, a Kira musi zmierzyć się z nowymi przeciwnościami losu, które stają mu na drodze do stworzenia „idealnego świata”.

Po śmierci L’a zostaje powołana organizacja o nazwie SPK, na której czele staje Near. Zadaniem owej organizacji jest schwytanie Kiry. Kolejną nową postacią, którą poznajemy, jest Mello – chłopiec, który za wszelką cenę pragnie złapać Kirę przed Nearem. Aby osiągnąć swój cel, Mello porywa komendanta japońskiej policji. W zamian za uwolnienie zakładnika porywacze żądają Notesu Śmierci, który znajduje się w posiadaniu Soichiro Yagamiego. Jednak z powodu pewnych nieoczekiwanych zdarzeń porwanie nie przynosi oczekiwanego rezultatu, dlatego porywacze decydują się na kolejny ruch i porywają Sayu Yagami. Czy Lightowi uda się ocalić siostrę, nie tracąc notesu? Zapraszam do lektury tomiku.

W recenzowanym tomie pojawia się też postać nowego boga śmierci, który przybył do świata ludzi, aby odzyskać utracony notes. Ów bóg może nie należy do najbystrzejszych postaci, ale trochę namiesza.

W recenzji poprzedniego tomiku wspominałam o spadku poziomu fabularnego i chciałabym to podeprzeć argumentami. Po pierwsze, nowi bohaterowie. O ile Mello wnosi pewien powiew świeżości do fabuły, o tyle postać Neara można porównać do marnego klona L’a – jego taktyka działania i tok rozumowania są niemal identyczne, jak u poprzednika, przez co bohater jest po prostu nudny. Sama nigdy nie byłam wielką fanką L’a, ale przynajmniej miał on jakiś urok, pewną oryginalność. Poza tym nie lubię niepotrzebnych dłużyzn i powtarzania wątków fabularnych, a wraz z pojawieniem się nowego tropiciela Kiry historia zaczyna zataczać koło. Mówiąc krótko, fabuła zaczyna nudzić, a bohaterowie, zwłaszcza ci nowi, męczyć i irytować. Oczywiście nie każdy musi się z tą opinią zgodzić, a mimo wszystkich wspomnianych wad Death Note nadal może stanowić przyjemną rozrywkę.

Pod względem wydania tom ósmy nie różni się niczym od poprzednich: został wydany w eleganckiej, kolorowej obwolucie z matowego papieru, na której znalazł się Mello, tłumaczenie jest przyzwoite, brak jakichkolwiek błędów czy literówek.