Tanuki-Manga

W Wistal, a raczej w Clarines, ma miejsce niecodzienne i bardzo ważne wydarzenie: przekazanie tronu przez panującą władczynię najstarszemu synowi. Przy okazji dowiemy się – mam wrażenie, że ta informacja dotąd nie padła, a na pewno nie wprost – że ojciec książąt nie żyje, a ponadto nie był królem, a królewskim małżonkiem. Królowa Haruto natomiast, mimo że pojawia się ledwo na parę chwil, ma zdecydowanie ciekawą osobowość. Ceremonia wymaga mnóstwa przygotowań od wszystkich mieszkańców zamku i ściąga tłumy gości; oprócz tak ważnych jak książę Raji zjadą m.in. ojciec Kiki, rywal Mitsuhide do jej ręki, lady Haki, a nawet Górskie Lwy. Nic dziwnego, że w ferworze pracy, oficjalnych obowiązków, spotkań i rozmów Shirayuki i Zen nie mają praktycznie czasu dla siebie. Co gorsza, po koronacji sytuacja wcale się nie uspokaja, wręcz przeciwnie. Dobrze, że Zen i wszyscy jego przyjaciele oraz ukochana zdołali spędzić wspólnie choć jeden wieczór na świętowaniu, bo chyba długo nie będzie podobnej okazji… A to dlatego, że decyzją nowego króla i przełożonej Garak Ryu i Shirayuki mają się przenieść do Lilias na co najmniej kilka lat! W obliczu tego wszystkiego nawet napad nieco niewydarzonych bandytów na dyliżans, którym jechała w sprawach służbowych nadworna zielarka, wydaje się mało emocjonujący…

Czego jak czego, ale właśnie emocji w tomiku nie brakowało, od bardzo subtelnych po, cóż, subtelnie wyrażone, jak to u Soraty Akiduki. Jestem zwłaszcza zachwycona sceną koronacji, podczas której znacząca rola przypadła Zenowi – rozpisana jest na kilku rozkładówkach samymi rysunkami bez jednego dymku i mimo to stanowi wspaniałe podsumowanie tego, co łączy obu braci. Co więcej, wcześniejsza retrospekcja pozwala nam sporo zrozumieć z ich niełatwej relacji. Do tego mamy emocje grające w Rajim, skrzętnie ukrywane przez Obiego… A w dodatku to wszystko jest takie ładne! Wystrojona Shirayuki jest po prostu prześliczna!

Wydanie rzecz jasna w niczym nie ujmuje treści, jest jak zawsze na poziomie, któremu nic nie można zarzucić, ze standardowymi dodatkami, w tym moją ulubioną „inną bajką” na początku – jakimś cudem autorka zawsze mnie rozbawi celną puentą.