Tanuki-Manga

Rika Furude budzi się. Znowu została zamordowana. Ale przez kogo i dlaczego? Zawieszona w miejscu, w którym nie sposób określić czasu ani kierunków, widzi kogoś, kto wygląda jak jej sobowtór, a przedstawia się jako Fredricka Bernkastel. Wyjaśnia ona zaskoczonej Rice zasady, na jakich opiera się powtarzający się wielokrotnie cykl tragedii w Hinamizawie. Dotyczą one trzech konkretnych wydarzeń, które mają miejsce za każdym razem. Bogatsza o świadomość ich istnienia oraz o pamięć poprzednich cykli Rika otrzymuje szansę zmierzenia się z klątwą Hinamizawy i ujawnienia wreszcie tożsamości osoby odpowiedzialnej za zbrodnie, do których tam dochodzi.

Zapewne uwagę czytelnika zwróci początek, zupełnie inny od znakomitej większości poprzednich epizodów Gdy zapłaczą cykady. Tak, ta część jest mocno odmienna od poprzednich. Rika, z której perspektywy obserwujemy tu większość wydarzeń, wie zazwyczaj, co zaraz się wydarzy. Początkowo jest fatalistką, przekonaną, że sama niczego nie zmieni. Ale gdy na jej oczach pewne rzeczy zaczynają dziać się inaczej niż do tej pory, zaś Keiichi, zwykle dość bierny, raz po raz wykazuje się energią i pasją, Rika postanawia, że ona też podejmie walkę z przeznaczeniem. Na jej oczach historia protestu, który niegdyś zjednoczył mieszkańców Hinamizawy w obronie wioski, wydaje się powtarzać. Gdy Satoko znajduje się w niebezpieczeństwie, do walki o nią rusza nie tylko samotny Keiichi, jak dawniej, ale poruszeni przez niego inni członkowie małej społeczności.

Teoretycznie główną bohaterką tej historii jest Rika. Teoretycznie, ponieważ postacią będąca spiritus movens większości wydarzeń staje się Keiichi. Chciałoby się powiedzieć, że w tej mandze chłopak odgrywa swoją życiową rolę, nigdy do tej pory nie był tak zdeterminowany i zawzięty. Jednocześnie w całym tym zapamiętaniu nie pozwala sobie na szaleństwo, jakie dopadło go w Księdze morderczej klątwy. Działa logicznie, łącząc zaangażowanie z zastanowieniem – i dzięki temu przekonuje do swych planów kolejnych, nawet początkowo niechętnych jemu i Satoko, mieszkańców wioski. Na jego tle nawet Mion, będąca przecież szefową paczki, wydaje się pozostawać w tle. Tym razem dla bohatera nie jest problemem nawet konfrontacja z przywódcami Hinamizawy. Trzeba jednak przyznać, że nie jest to samotna szarża na wroga. Keiichi z tej mangi naprawdę daje się lubić.

Ale wróćmy do Riki – przez większość czasu występuje ona w duecie z Hanyuu, duchem dziewczynki, którego widzi tylko Rika. Hanyuu, obserwująca od zawsze smutny los Riki, pozostaje pesymistką, przekonaną, że czego by nie zrobić, historia i tak potoczy się tak jak zwykle. Choć trudno ją początkowo polubić, to zignorować nie sposób, jest bowiem jedną z kluczowych fabularnie postaci tej mangi, mimo że pojawia się tak naprawdę dopiero w tym tomie. Z kolei Rika jest świadoma swoich ograniczeń i kiedy decyduje się na walkę z przeznaczeniem, bardzo szybko dochodzi do wniosku, że potrzebuje sojuszników. Wybór pada na tych, których los również zapowiada się tragicznie – Miyo Takane i Jirou Tomitake, za każdym razem ginących w porze święta dryfującej bawełny. O dziwo udaje jej się ich przekonać, a co więcej, okazuje się, że są sojusznikami o wiele silniejszymi niż by się to mogło wydawać. Tylko czy nawet takie wsparcie okaże się wystarczające w walce z przeznaczeniem?

Księga wielkiej rzezi jest „odpowiedzią” dla Księgi morderczej klątwy – choć po trochu i do wszystkich historii z tego cyklu. Niemniej to jeden z tych momentów, kiedy księgi „pytań” i „odpowiedzi” mocno się rozchodzą, uzupełniając się tylko fragmentami. To jedna z najdłuższych opowieści z Hinamizawy i zarazem udzielająca odpowiedzi na bardzo wiele pytań. Dowiadujemy się wreszcie, kto odpowiada za wszystkie zbrodnie, kto jest „dobry”, a kto „zły”, kto jest bohaterem, a kto tchórzem, kto próbuje poznać prawdę, a kto w tym przeszkadza. Podejrzewam, że czytelnik wiele razy podczas lektury tego tomu będzie mówić sobie w myślach „A więc to tak!”. Muszę jednak zaznaczyć, że nie jest to ostatni, ale przedostatni tom głównego wątku fabularnego. Dlatego mimo udzielenia tylu odpowiedzi, pozostawia jeszcze wrażenie niedosytu i kilka zagadek do wyjaśnienia. Fabułę rozłożono tu niejako na trzy części – pierwsza to wprowadzenie, opisujące sytuację oraz wahania Riki, druga skupiona jest na problemie Satoko i jej wujka i wreszcie trzecia to wielki finał całej historii.

Mimo „rzezi” w tytule, tomik wprowadza, a raczej – pokazuje nareszcie w odpowiednim świetle kilka postaci, które plątały się do tej pory na trzecim lub dalszym planie. Poznajemy zatem budzącą powszechny strach Oryuu Sonozaki, a także jej córkę, matkę bliźniaczek Shion i Mion. Swoją rolę do odegrania otrzymuje nauczycielka Chie, do tej pory postać raczej humorystyczna. Z nieco innej perspektywy możemy spojrzeć na ojca Keiichiego. Po lekturze tego tomu zapewne wielu z was będzie czuło potrzebę powrotu do wcześniejszych, aby raz jeszcze, bogatsi o posiadaną wiedzę, zapoznać się z tamtymi historiami i odczytać je być może zupełnie na nowo.

Biorąc pod uwagę, jak długo kazano nam czekać na wyjaśnienie, sądzę, że przypadnie ono do gustu większości czytelników, chociaż, jak to w kryminałach bywa, pewnie nie zabraknie i takich, którzy będą rozczarowani faktem, iż ich hipotezy się nie sprawdziły. Ale tak czy inaczej, Księga wielkiej rzezi stanowi jeden z kluczowych i najmocniejszych zarazem epizodów tej historii. A to dopiero przedsmak przed jej prawdziwym finałem.