Tanuki-Manga

Kyouya w prezencie na gwiazdkę podarował Erice naszyjnik. Dziewczyna jest szczęśliwa, jednak rzeczywistość nie wygląda tak pięknie, jak by sobie życzyła. Przede wszystkim, zdaniem jej ukochanego jest to tylko zastępstwo obroży dla pieska. Mimo wszystko Erika próbuje cieszyć się z tego, co ma, jednak przeszkadzają jej w tym marne wyniki na teście semestralnym. Kyouya wielkodusznie zgadza się jej pomóc w nauce. Nie zdają sobie jeszcze sprawy, że wkrótce nad ich wątłym związkiem zawisną wywołane przez coś – a raczej kogoś – czarne chmury.

Czy zdarzyło Wam się kiedyś, drodzy czytelnicy, polubić postać drugoplanową bardziej niż główną? Z pewnością tak. Ja jestem osobą, która zawsze stara się podążać za wolą autora i w rezultacie najczęściej zgadzam się z nim w kwestii kreacji bohaterów. Tutaj jednak przytrafiła mi się rzecz dla mnie niezwykła. Zapałałam nieoczekiwaną sympatią do kolegi z klasy Eriki, nieśmiałego Kusakabe. Mam wrażenie, że został on stworzony tak, by stał w opozycji do aroganckiego i niezbyt uprzejmego Saty. Chłopak jest skromny i miły aż do przesady, ale nie sposób go nie lubić. Owszem, na początku może wydawać się trochę mdły, ale jeśli pani Hatta rozwinie go we właściwy sposób, jestem przekonana, że wyrośnie z niego wspaniały mężczyzna. W tomie trzecim doświadczamy złośliwego i zimnego zachowania oraz udawania totalnej obojętności, czyli pokazu zazdrości według Kyouyi. Niewiarygodne jest samo to, że chłopak potrafi być aż tak zazdrosny, a inni tego nie dostrzegają, choć jest to jasne jak słońce. Nie wiem, czy oni nie chcą tego widzieć, czy nie potrafią czytać między wierszami, a może tak już po prostu ma być, bo to taki gatunek. Fakty są takie, że Sata zachowuje się jak typowy pies ogrodnika – sam udaje, że mu na Erice nie zależy, ale jednocześnie nie chce jej oddać innemu. W dodatku nie zamierza się do tego przyznawać. Myślę, że taki stan utrzyma się również w kolejnych tomach. Na szczęście Erika wreszcie zaczęła pokazywać pazurki, więc równowaga charakterów nie została zachwiana.

Język mangi utrzymuje poziom z tomu drugiego. Bohaterowie nadal mówią potocznym słownictwem, właściwym dla młodych ludzi. Nie ma się co temu dziwić, wszak za tłumaczeniem stoją te same panie. Zauważyłam tylko jedną pomyłkę. Na początku tomu koleżanki nazywają Shinoharę Riką, choć jej imię brzmi Erika. Nie wiem, czy to skrót, jednak mnie wydaje się, iż są to dwa osobne imiona. Może to zwykła literówka, jednak dobrze jest zwracać uwagę na takie drobnostki.

Rysunki nadal są ładne i staranne. Przyjemna dla oka kreska i dopracowanie szczegółów sprawiają, że tomik dobrze się czyta. Wydanie nie odbiega jakością od poprzednich, a na okładce ponownie widnieją tytułowi bohaterowie. Tom trzeci zawiera także dodatkową historię, opowiadającą o dziewczynie uznawanej za klasowego błazna, która za namową kolegi decyduje się wreszcie być sobą. Podobnie jak w oneshocie z tomu drugiego, także w tym można doszukiwać się drugiego dna. Autorka nie szczędzi nam więc mądrych, choć oklepanych i niezbyt odkrywczych rad. Wydanie zawiera także notatki Ayuko Hatty oraz informacje na temat głównych postaci i ich szkice. Wszystko to w ładnej oprawie.

Tomik zakończył się w takim momencie, że niecierpliwie czekam na kontynuację. Jak widać, w końcu ta historia wciągnęła także i mnie.