Tanuki-Manga

W szkole głównych bohaterów trwają właśnie przygotowania do festiwalu kulturowego. Podczas robienia zakupów Erika i Kyouya przypadkiem spotykają Kusakabe. Okazuje się, że zakochał się on w koleżance z klasy, zaś bohaterowie postanawiają pomóc mu w zdobyciu jej uczuć. Tymczasem Shinohara przekonuje chłopaka do udzielania korepetycji swojej kuzynce, uczennicy gimnazjum Renie. Mimo że początkowo Sata nie przypada jej do gustu, wkrótce dziewczyna zaczyna darzyć go sympatią i wprost mówi Erice, że będzie z nią rywalizować o jego względy.

Nawet nie wiecie, drodzy czytelnicy, jak bardzo się cieszę z faktu, że Kusakabe – mój ulubiony bohater – znalazł szczęśliwą miłość. Nie pojawia się on co prawda zbyt często, jest postacią, o której mówi się „epizodyczna”, jednak szczerze go lubię. Wiedziałam, że nie miał szans u Eriki, dlatego tym bardziej jestem uszczęśliwiona takim obrotem zdarzeń. Teraz mogę z czystym sumieniem przejść do recenzowania tomu siódmego.

Zaczyna się on rozdziałem, którego akcja toczy się podczas wspomnianego festiwalu, ale odniosłam wrażenie, że – co stwierdzę z bólem serca – jest to tylko wypełniacz przed właściwym wątkiem z nową bohaterką, która próbuje namieszać w relacjach naszej dwójki. Ma ona na imię Rena i uczy się w trzeciej klasie gimnazjum. Udaje silniejszą i doroślejszą, niż jest w rzeczywistości, ale jest dość niedojrzała, skoro zakochuje się w kimś tylko dlatego, że był dla niej miły. Zawsze zastanawiałam się nad tym problemem, jako że takie zachowanie to w mangach shoujo chyba coś normalnego i osobiście nie uważam tego za powód do chluby. Zwykle prowadzi to do dodatkowych problemów. Rena może być odrobinę irytująca, ale koniec końców nie ma złych intencji. Jako konkurentka Eriki została przez autorkę potraktowana trochę po macoszemu, mam wrażenie, że gdyby wzięto ją na serio, mogłaby stanowić dla głównej bohaterki poważne zagrożenie. Swoją drogą, Erika ma naprawdę dobry charakter. Zawsze chce grać fair i jest to jej największa zaleta, co w tym tomie doskonale widać. Ma ona także wyraźny wpływ na Satę, który spełnia jej prośby. To ogromna zmiana w charakterze chłopaka.

Pod względem graficznym nie zauważyłam znaczących różnic. Rysunki nadal są staranne, jedynie projekt Reny wzbudził moje wątpliwości, ponieważ dziewczyna wygląda, jakby była kilka lat młodsza. Co prawda wygląd zewnętrzny niekiedy nie oddaje rzeczywistego wieku człowieka, ale odniosłam takie wrażenie, więc postanowiłam o tym napisać. Na końcu tomu dostaliśmy nawet wypowiedź Ayuko Hatty dotyczącą jej kreski. Mamy okazję zobaczyć, jak wyglądała jej pierwsza manga, stworzona jeszcze w podstawówce, wraz z omówieniem poszczególnych stron. Styl mangaczki naprawdę się zmienił, widać, że jej warsztat się poprawił. Warto to zauważyć.

Tłumaczenie ponownie jest dokładne. Wszystko ładnie brzmi w naszym ojczystym języku, nabierając pozorów realności i prawdopodobieństwa. Chwilami ma się wrażenie, że są to dialogi wyciągnięte z prawdziwego życia. Tylko raz natrafiłam na niejasność, przez którą byłam chwilowo zdezorientowana, ale to nieistotne. Ogólnie wciąż jest dobrze.

Tomik zawiera także dwa dodatki poświęcone Kyouyi. Dzięki pierwszemu dowiadujemy się, jak wyglądał początek mangi z jego punktu widzenia, drugi to przedstawienie wolnego dnia chłopaka, w czasie którego ten nic nie robi. Oba doskonale uzupełniają obraz głównego bohatera.