Tanuki-Manga

Nadmierna komitywa Eriki i Terazakiego, jej kolegi z gimnazjum, doprowadza do poważnej kłótni pomiędzy nią a Kyouyą. Chłopak ma pretensje o naiwność Shinohary, ta zaś nie pozostaje mu dłużna, oskarżając go o brak zrozumienia. Napiętą sytuację próbuje wykorzystać Terazaki, wyznając Erice miłość. Oliwy do ognia dolewa także Kasai. Tymczasem zbliża się wyczekiwana szkolna wycieczka.

W dwunastym tomie dostajemy kontynuację wydarzeń z poprzedniego, w którym zarówno Terazaki, jak i Kasai zaczęli mieszać w relacjach Eriki i Kyouyi. Teraz ich związek chwilowo staje pod znakiem zapytania. Szczerze mówiąc, muszę przyznać rację głównemu bohaterowi, który ma swoje powody, by uważać, że jego dziewczyna jest osobą skrajnie łatwowierną, a w dodatku według mnie dość irytującą. O wiele mniej denerwujący jest Sata (nawet kiedy bywa sadystą), Shinohara doskonale bowiem odzwierciedla stereotyp głupiutkiej nastolatki, mającej problemy z odróżnieniem czerni od bieli. Usprawiedliwianie kogoś, kto próbując wymusić na niej swoją wolę, uderzył ją i w dodatku wykazuje przy tym wybitnie psychopatyczne skłonności, nie świadczy zbyt dobrze o jej zdrowym rozsądku, sami musicie przyznać. Już znacznie lepiej wypada jej rzekoma rywalka, Kasai, która jest oazą spokoju i twardo stąpa po ziemi. Nie rozumiem tylko, co chce nam przekazać autorka, jakby ogłupiając główną bohaterkę. Moim zdaniem Erika mogłaby być materiałem na naprawdę porządnie zrobioną postać. Chyba nie do końca łapię specyfikę japońskiego sposobu myślenia. Oprócz dalszego ciągu historii Eriki i Kyouyi zobaczymy także zalążek nowego trójkąta romantycznego (być może!), z którym z pewnością będziemy jeszcze mieć do czynienia. Jedno wiem – będzie ciekawie.

Strona wizualna właściwie się nie zmieniła. Kreska pozostaje doskonale typowa dla mang shoujo, ale mimo to zaliczyłabym ją na plus. Tłumaczenie za to momentami wydaje się trochę sztuczne. Może to kwestia tego, że nastolatką byłam już dobre dziesięć lat temu, ale czasami miałam wrażenie, że w rzeczywistości nikt nie używa podobnych sformułowań. Widać, że na stanowisku tłumacza nastąpiły zmiany.

Poza kolejnymi rozdziałami mangi w tomiku znalazło się także miejsce na rysunkowe sprawozdanie autorki z podróży na Tajwan, związanej z promocją Wilczycy i Czarnego Księcia. Dowiadujemy się z niego, jak odebrała ona reakcje fanów w miejscu innym niż rodzima Japonia, oraz poznajemy różne anegdoty (niekiedy bardzo zabawne) z jej życia. Ja zaś chciałabym wiedzieć, czy moje przypuszczenia okażą się słuszne, więc już czekam na trzynasty tom.