Tanuki-Manga

Biorąc w ręce kolejny tomik Służącej Przewodniczącej, raczej nie ma się wątpliwości, z jaką mangą mamy do czynienia. Okładka pozostawia niezwykle małe pole do popisu dla wyobraźni – wizualna oprawa drugiego tomu jest nieco zbyt słodka (pomimo braku różu, obecnego w tomiku poprzednim), jednak dobrze przygotowuje czytelnika na to, co znajdzie w środku – licealistów, romans, przystojniaków. Tak jak poprzedni tomik, i tym razem manga nie zawodzi oczekiwań. Dostajemy pełnokrwiste shoujo pełne dwuznacznych sytuacji, podtekstów i rumieńców. Tomik zawiera pięć standardowych rozdziałów plus krótki dodatek od autorki Closing Time, w którym skupia się ona na trójce idiotów, zwykle pałętających się za Misaki. Właściwa historia zostaje podjęta w momencie, w którym Ayuzawa usiłuje poradzić sobie jakoś z nagłym i niespodziewanym wyznaniem Usuiego oraz pocałunkiem. Podejrzewa, że chłopak ma niecne zamiary i nie bardzo wie, co o tym wszystkim sądzić. Przy okazji autorka wprowadza do gry drugą szkołę – Miyabigaokę, której uczniowie wykazują nadmierne zainteresowanie główną bohaterką. Mimo interwencji Usuia, ostatnimi czasy nieustannie ratującego Misaki z opresji, widać, że Miyabigaoka jeszcze nie raz da się we znaki uczniom liceum Seiki.

Oprócz tego mamy crossdressing w wykonaniu personelu kawiarni Maid Latte, bliskie spotkanie trzeciego stopnia z przewodniczącym samorządu Miyabigaoki oraz pierwszy rozdział nowego wątku, dotyczącego szkolnego dnia sportu. Jednym słowem, znajdziemy tu sporo klasycznych elementów typowego shoujo i niechybnie miałabym tego szybko dosyć, gdyby nie główni bohaterowie. Misaki nie jest może moją ulubioną bohaterką, ale razem z Takumim tworzą naprawdę sympatyczny i dynamiczny duet. Oczywiście nie należy się spodziewać niczego szczególnie odkrywczego, ale już dla samej postaci Usuiego warto tomik przeczytać.

Skoro już o Takumim mowa, nie sposób nie wspomnieć o tłumaczeniu. Kwestie wypowiadane przez Usuiego przykuły moją uwagę i nie mogę przestać podziwiać kunsztu tłumacza. Bardzo rzadko zdarza mi się na głos śmiać podczas lektury mangi, ale w przypadku drugiego tomiku Służącej Przewodniczącej miało to miejsce niejeden raz. Głównie ze względu na świetnie dopasowane do postaci i sceny teksty. Paweł Dybała doskonale oddał charakter bohaterów, ich dziwactwa i urok osobisty. Nie pasowało mi jedynie „tej”, powtarzane często przez Igarashiego, przewodniczącego Miyabigaoki – dziwnie brzmiące w ustach chłopca z dobrego domu. Nie mogę się też powstrzymać od wspomnienia o „bynajmniej”, które zostało użyte kilka razy i które mam nadzieję wpłynie pozytywnie na młodych ludzi, uświadamiając im właściwy kontekst i znaczenie tego słowa.

Pod względem technicznym nie mam nic do zarzucenia, poza osobistą awersją do obwolut. Wydanie jest przejrzyste, nie ma problemu ze swobodnym czytaniem i orientacją w dymkach. Nie zaobserwowałam błędów w druku ani niedopatrzeń. Jak najbardziej polecam drugi tomik Służącej Przewodniczącej wszystkim, którym spodobał się pierwszy tom.