Tanuki-Manga

Tym razem tomik rozpoczyna się niepokojąco. Atmosfera jest napięta, bowiem samorząd Seiki ma spotkanie z samorządem Miyabigaoki. Nie byłoby nic straszngo w zwykłym spotkaniu samorzadów, gdyby nie przepaść, jaka dzieli obie szkoły, czego złośliwy i wredny przewodniczący Miyabigaoki nie omieszka podkreślać na każdym kroku. Jego złośliwość przekracza jednak wszelkie granice, kiedy najpierw stara się uśpić czujność kolegów z innej szkoły, by zaraz potem walnąć ich jak obuchem prawdziwą różnicą poziomów. Nie podoba mi się, jak Ayuzawa się zachowuje w pobliżu kogokolwiek z Miyabigaoki, mam wrażenie, że jej postać jest pod tym wzgledem niekonsekwentna. Twarda przewodnicząca pozwala robić ze sobą wszystko, zamiast powiedzieć stop i przestać reagować na zaczepki, tudzież nasłać policję, kiedy ktoś łamie prawo (patrzę na Ciebie, przewodniczący). Ale jak zwykle pojawia się Usui, który momentalnie obraca całe spotkanie w żart, udając obcokrajowca. Jego metoda odnosi skutek i atmosfera ulega rozluźnieniu, dzięki czemu udaje się uniknąć otwartego konfliktu.

Trzeba jednak przyznać, że nawet nadęte paniczyki z Miyabigaoki moga być przydatne. Rozmowa z przewodniczącym uświadamia Misaki, jak mało wie na temat Takumiego. Nadal nie doszła do tego, kim dla siebie są, ale zrozumiała, że chce wiedzieć o nim jak najwięcej. I nie da się ukryć, że rozwój ich znajomości bardzo mi sie podoba. Misaki jako pierwsza stara się wyciągnąć rękę i zmusić tajemniczego i niechętnego do zwierzeń chłopaka, aby nieco się otworzył. Usui jest problematyczny i Misaki idzie jak po grudzie, ale w końcu osiąga cel. Dopiero teraz zaczyna rozumieć, że powinna uważać, czego sobie życzy, bowiem przeszłość i aktualna sytuacja chłopaka są dosyć skomplikowane i trudne do pojęcia dla zwykłej osoby. Ponadto Misaki usiłuje znaleźć w tym wszystkim miejsce dla siebie i powolutku przygotowuje się psychicznie na ewentualne problemy wynikające z bycia z Takumim.

Niestety rozwój znajomości Takumiego i Misaki to jedyny plus tomiku, bo poza tym dosyć często się irytowałam. Przede wszystkim wprowadzono postać nauczycielki – Marii, która zdaje się mieć powiązania z rodziną Takumiego i jest najbardziej denerwującą postacią żeńską w całej mandze. Nie chodzi nawet o to, że większość chłopaków zachowuje się przy niej jak dzikie zwierzęta, co już samo w sobie nieco mi przeszkadza. Umówmy się, że nie potrzebuję żelaznego realizmu, ale to, co ta kobieta wyprawia, przechodzi wszelkie pojęcie. A Misaki jako ten rycerz na białym koniu ślepo leci jej na ratunek.

Kwestie techniczne tym razem zostaną potraktowane nieco po macoszemu, bowiem już od jakiegoś czasu trudno mi powstrzymywać się od pisania peanów pochwalnych ku czci J.P. Fantastica. Tłumaczenie jest piękne i niezmiennie sprawia mi radość. Nie spodziewałam się, że to właśnie poczucie humoru i kreatywność tłumacza sprawią, iż manga będzie znacznie bardziej strawna niż była w innym języku. Poza tym niesamowicie mnie cieszy numeracja stron.

Tomik jest oczywiście niezbędny wszystkim, którzy nie znudzili się jeszcze losami Misaki i Takumiego. Ich romans zdaje się przyćmiewać wszystkie wady i zastrzeżenia, jakie mam do fabuły i autorki. Autorki, którą zaczynam coraz bardziej lubić. Zwykle pomijam w mangach te boczne paski, w których większość twórców bredzi jak pijana. Hiro Fujiwara jest wyluzowaną mangaczką z poczuciem humoru i czytam wszystkie dodatki z prawdziwą przyjemnością.