Tanuki-Manga

Misaki – co było do przewidzenia – nie potrafi odmówić Sakurze i zgadza się pojechać z nią i z Kuugą na wycieczkę do gorących źródeł. Oczywiście Usui nie ma nic przeciwko, skoro może spędzać czas z przewodniczącą, i w ten sposób zbierają się potrzebne cztery osoby. Problem, o którym nie pomyślała wcześniej Sakura, polega na tym, że pierwsze spotkanie Kuugi z jej przyjaciółmi nie przebiegło zbyt szczęśliwie. O ile Misaki dla uśmiechu przyjaciółki będzie się starać, a Usui się nie przejmuje, o tyle wokalista UxMishi nie kryje niezadowolenia z obecności osób, za którymi nie przepada. I trochę racji ma, w końcu wyjazd jest organizowany z okazji jego urodzin… Czy wycieczka skończy się katastrofą? Drugim istotnym wątkiem tego tomiku będzie bankiet promocyjny organizowany w niedawno otwartej restauracji z lokajami należącej do Makiego. Zaproszenie na przyjęcie otrzymują wszyscy pracownicy Maid Latte, a także część uczestników castingu na kelnerów restauracji, dlatego zgromadzi się tam całkiem pokaźna gromadka bohaterów. Misaki dostaje jednak zaproszenie specjalne, dostarczone wraz z bukietem kwiatów i strojem stosownym na tę okazję, a wszystko to opatrzone podpisem Tory Igarashiego. To niewątpliwie oznacza, że przewodniczący samorządu Miyabigaoki znowu coś knuje, tylko co?

Atmosfera wokół Usuia i Ayuzawy powoli się zagęszcza i staje się jasne, że otoczenie – na razie w osobach Igarashiego i Marii, chociaż z pewnością stoi za tym ktoś znaczniejszy – jest bardzo niezadowolone z ich zażyłości i chciałoby ukrócić tę znajomość. W poprzednim tomiku wreszcie poznaliśmy przeszłość Takumiego – teraz należy się spodziewać, że główną przeszkodę na drodze naszych bohaterów będzie stanowić ich pochodzenie; przypuszczam, że wbrew nadziejom Usuia, rodzina nie da mu żyć w cieniu i upomni się o tak uzdolnionego potomka. Nie bez powodu na końcu tomiku pojawia się postać, która niemal na pewno jest jego przyrodnim bratem. Swoją drogą autorce należy się szacunek, że zdecydowała się dokładnie wyjaśnić te skomplikowane zależności zawczasu, zamiast wyskakiwać z nimi w ramach dramatycznego zwrotu akcji. Jednak najbardziej podoba mi się, że Hiro Fujiwara nie zapomina o rozwijaniu relacji Misaki i Usuia i cały czas kładzie na to duży nacisk. I nie chodzi tylko o to, że w tym tomiku mają oni kilka absolutnie przeuroczych momentów, zaś przewodnicząca pozwala Usuiemu na znacznie więcej niż kilka rozdziałów temu, a nawet sama zaczyna wykazywać inicjatywę.

Dziewczyna nie przestaje dociekać i zadawać Takumiemu pytań (zwłaszcza kiedy ktoś zasieje w niej wątpliwości, idzie prosto do niego po wyjaśnienia), dzięki czemu dowiaduje się istotnych faktów od niego samego i nie mogą one potem zostać użyte przez knujów. Bardzo spodobał mi się też sposób, w jaki podjęto temat zaufania – ze strony Misaki jest ono do tego stopnia oczywiste, iż zupełnie nie pojmuje ona sugestii Kuugi, że mogłaby być zazdrosna o czas spędzany przez Usuia z Sakurą. Widać też, że chociaż to Usui jest bardziej otwarty, jeśli chodzi o okazywanie czy mówienie o uczuciach, to ma trudności z zaufaniem czy wiarą w Misaki – i prawdopodobnie to od tej strony zdecydował się uderzyć Igarashi. Co z tego wyniknie, przekonamy się w kolejnym tomiku.

Jakość wydania jak zwykle stoi na wysokim poziomie. Czarno­‑białą okładkę obłożono lśniącą obwolutą ze skrzydełkami, graficznie utrzymaną oczywiście w tej samej estetyce co reszta serii – tym razem dominują ją całkowicie postacie żeńskie. Pierwsza strona mangi jak zwykle zawiera ilustrację tytułową, ukazującą kulisy robienia „zdjęcia” na okładkę. Następne dwie strony zajmuje przedstawienie bohaterów i streszczenie dotychczasowych wydarzeń, później jest spis treści i treść właściwa – rozdziały od 47 do 50. Tę stosunkowo niewielką liczbę rozdziałów do pewnego stopnia rekompensują dodatki specjalne – tym razem są aż dwa, a do tego obowiązkowe posłowie autorki w formie komiksu. Pierwszy dodatek nosi tytuł Służący Przewodniczący i jest wariacją na temat tej samej historii, w której wszyscy bohaterowie zmienili płeć. Wypada to całkiem ciekawie i zabawnie, zwłaszcza Usui jako dziewczyna, która jakby chciała, ale nie mogła. Drugi bonus, Dzień dobry, tu młodsza siostra, jest poświęcony Suzunie – nie opowiada właściwie o niczym konkretnym, pokazuje tylko kilka scenek z jej życia, chociaż sygnalizuje, że młodsza siostra Misaki być może kiedyś doczeka się własnego wątku romantycznego. Jakość druku jest bez zarzutu – czerń jest odpowiednio nasycona, a papier dobrej jakości. Tłumaczenie jest naprawdę doskonałe – Paweł Dybała to tłumacz z powołania i zamiłowania, więc robi naprawdę kawał porządnej pracy. Scenki komediowe nie byłyby w połowie tak śmieszne, gdyby nie doskonały przekład. Tomik pozbawiony jest błędów językowych, stylistycznych czy interpunkcyjnych – zdarzyła się za to jedna literówka – na stronie 22, „wrednota” zamiast „wredota”. Więcej wad wydania polskiego nie stwierdziłam, tomik z pewnością wart jest swojej ceny.