Tanuki-Manga

Grono pedagogiczne trzeciej E powiększa się już nie tylko o rządowego wysłannika mającego poprawić na lekcjach wuefu sprawność fizyczną podopiecznych, a także nauczyć ich szeroko rozumianych podstaw skrytobójstwa. W gimnazjum Kunugigaoka pojawia się Irina Jelavić, formalnie nauczycielka angielskiego, w rzeczywistości profesjonalna zabójczyni z pokaźnym stażem. Jej zadaniem jest oczywiście wysłanie na tamten świat profesora Niezabijskiego przy użyciu najnowszych zdobyczy techniki, uroku osobistego i doświadczenia zawodowego. Z miejsca owija sobie cel wokół palca, ale ze względu na swój prawdziwy, mało sympatyczny charakter, którego nie musi kryć przed uczniami, nie zaskarbia sobie sympatii podopiecznych, którzy nadają jej wiele mówiące przezwisko „Pani Bitch”. Owa kontrowersyjna gra słów została zresztą swego czasu nie najlepiej przyjęta przez część środowiska mangowego, przy czym mam wrażenie, że wynikało to raczej z typowej dla obecnych czasów nadmiernej ostrożności niż faktycznej przesady czy też prostactwa dowcipu.

W drugim tomie autor kontynuuje przedstawianie istotnych dla fabuły postaci, tym razem w osobie kierownika zespołu szkół Kunugigaoka, skłonnego zrobić wszystko dla podtrzymania stosowanego w gimnazjum systemu edukacyjnego, nawet w obliczu niecodziennych okoliczności. Okazuje się, że tak jak rządy świata są nieprzejednanym wrogiem Pana Niezabijskiego, chcącym przeszkodzić mu w realizacji planu zniszczenia planety, tak kierownik szkoły jest równie twardym przeciwnikiem wprowadzania zmian i zrealizowania edukacyjnych ambicji nauczyciela z mackami. Akcja toczy się niespiesznie, jednakże pod koniec tomiku, wraz z wycieczką szkolną do Kioto, wydarzenia stają się bardziej dynamiczne.

Klasa skrytobójców systematycznie zaskakuje mnie podczas lektury zróżnicowaniem tonu i stylu opowiadania historii. Nie zmieniłem zdania, iż jest to tytuł bardzo specyficzny, którego trzeba chcieć się nauczyć i zrozumieć. Ma niezaprzeczalny urok, który pozwala mi wierzyć, że pomysłowość twórców komiksów jest iście niewyczerpana i że nawet z tak zwariowanego pomysłu jak ten można stworzyć coś nietuzinkowego. Jeśli ktoś miał po pierwszym tomie wątpliwości, czy jest to manga dla niego, po drugim powinien już zdecydowanie móc się określić. Choć autor z pewnością jeszcze wiele razy zaskoczy czytelników i nie wiadomo, do czego ostatecznie fabuła zmierza, pokazał już wyraźnie, że warto mu zaufać.

Pasiasta okładka polskiego wydania zgodnie z oryginałem prezentuje kolejny z nastrojów Pana Niezabijskiego, zaś strony mangi kryją schludnie wydaną opowieść. Nie ma powodów do narzekań ani też zachwytu, wszystko jest po prostu na swoim miejscu i dowodzi solidnego przygotowania zarówno przekładu, jak i samego druku. Z czasem brak obwoluty może okazać się niewielkim mankamentem (już teraz dostrzegłem lekko odchodzącą na rogach folię w obu tomach), jednak to rzecz nieunikniona i konsekwencja wyboru takiego formatu, mającego także zalety w postaci wygodniejszego, przynajmniej w moim odczuciu, transportu, choćby w celu lektury w środkach komunikacji miejskiej.

Na zakończenie wspomnę jedynie, że tym razem autor postanowił uraczyć czytelników nieco bardziej rozbudowanym dodatkiem w postaci rozdziału stworzonego wraz z innym, mieszkającym w tym samym mieście mangaką. Oprócz tego ciekawscy i skrupulatni fani z pewnością ucieszą się z galerii postaci, niestety bez podpisów imiennych, używanych przez autora jako zbiór materiałów referencyjnych dotyczących bohaterów.