Tanuki-Manga

Analizując poprzedni tom Klasy skrytobójców, byłem przekonany, że manga tymczasowo skupi się na wątku nauczycielskim i ostatecznej konfrontacji z dyrektorem mającym nietypowe metody wychowawcze. Nie przewidywałem, że autor postanowi rozstrzygnąć konflikt na przestrzeni zaledwie dwóch kolejnych rozdziałów. Nie przeszkadza mi naiwny optymizm, jakim nacechowana jest końcówka, wszak ratowanie zagubionych owieczek stanowi główny motyw mangi. Żałuję jedynie, że tak intensywnie eksploatowany wcześniej czarny charakter doznaje nawrócenia po zaledwie kilku zdaniach i prostych gestach, zamiast przekonywać się do właściwego podejścia powoli, acz systematycznie. Gwałtowna zmiana czyni ów wątek rozczarowującym, a przynajmniej sprawia, że nie wykorzystuje on w pełni potencjału płynącego ze ścierania się dwóch zupełnie odmiennych pedagogicznych wizji.

Szybkie domknięcie tematów edukacyjnych pozwala fabule powrócić do wątków związanych ze skrytobójstwem i zbliżającym się nieubłaganie terminem wykończenia Niezabijskiego. Na scenę powraca zakapturzony tajemniczy jegomość nasyłający na mackowatego pedagoga kolejnych zabójców i nieliczący się z konsekwencjami swoich działań dla osób postronnych. Tym razem przychodzi pora na ukrywającego się w klasie „kreta”, który ujawnia się i sprawia swojemu celowi nie lada kłopoty. Ośmiornicowaty pakuje się w największe do tej pory tarapaty, ale co najważniejsze, czytelnik ma wreszcie okazję poznać dłuższe urywki z jego przeszłości. Najistotniejsze informacje zarezerwowane zostały co prawda na tom szesnasty, ale nawet te wstępne fragmenty dają wgląd w sytuację Niezabijskiego i podsuwają pewne ważne wskazówki.

Sama walka z nowym zagrożeniem nie prezentuje się zbyt wciągająco, ale też na tym etapie historii autorowi niełatwo byłoby podkręcać tempo i prezentować wyraźnie nowatorskie pomysły bez nieuchronnego potęgowania absurdalności sytuacji. Przeciwnik jest po prostu silniejszy i jakąkolwiek analizę najlepiej na tym zakończyć. Na szczęście dla pedagoga, gdy jego indywidualne umiejętności nie wystarczają do odniesienia zwycięstwa, zawsze może jeszcze liczyć na swoich podopiecznych. Pomaganie Niezabijskiemu jest sprzecznie z zadaniem, którego się podjęli, ale gdy w grę wchodzi też zdrowie i życie kolegów i koleżanek z klasy, niejednokrotnie udowodnili, że będą cenić je wyżej niż skrytobójstwo.

Piętnasty tom Klasy skrytobójców stanowi kamień milowy historii, która od tej pory powinna już zmierzać prosto do zakończenia. Wszystkie wątki poboczne zostały odpowiednio rozwinięte, choć może nie domknięte do końca, zaś czytelnik miał okazję poznać większość uczniów. Czy wszystkich, nie wiem, i nie czuję potrzeby sprawdzenia „listy obecności” całej trzeciej E. Najważniejsze, iż moja ciekawość została zaspokojona, a cierpliwość powoli się wyczerpywała, tak więc autor w dobrym momencie postanowił kończyć swą opowieść. Nie wykluczam jeszcze tymczasowego skoku w bok i dorzucenia pod sam koniec kolejnego pobocznego motywu wydłużającego całość o kilka rozdziałów, ale mandze udało się mnie zainteresować na tyle, abym był faktycznie ciekaw mających nastąpić wydarzeń i tego, czy moje podejrzenia powstałe dzięki dotychczasowym wskazówkom okażą się trafne.