Tanuki-Manga

Szef skrytobójców, którzy podstępnie zaatakowali uczniów trzeciej E, odkrywa karty. Złoczyńcą okazuje się nie kto inny, jak Terasaka, niepotrafiący wybaczyć upokorzenia, jakiego doznał, przegrywając z Nagisą. Przygotował swój plan z dbałością o szczegóły i typową dla szaleńca tendencją do przesady. Wyprowadzając uczniów z równowagi, chciał uniemożliwić im działanie i sprowadzić walkę do poziomu zwykłego mordobicia, w którym liczy się jedynie tężyzna fizyczna i umiejętności, nie zaś wyrafinowane sztuczki i element zaskoczenia.

Początkowo wydaje się, że wszystko idzie po myśli Terasaki, który na oczach przeciwnika wysadza w powietrze lek na śmiercionośnego wirusa. Nagisa z rozpaczy i bezradności traci panowanie nad sobą i daje się wciągnąć w walkę na niekorzystnych dla siebie zasadach. Na szczęście dysponuje jeszcze jedną, tajemną techniką, której nauczył go sam mistrz Lovro. W typowym dla Klasy skrytobójców stylu wielka tajemnica okazuje się równie skuteczna co wręcza absurdalna. Jak zawsze sekret tkwi w prostocie i umiejętności dostosowania się do każdej, nawet najbardziej nieprzewidywalnej sytuacji. A co z resztą klasy, pozbawionej nadziei na odtrutkę? Zawsze pozostaje stary, poczciwy zwrot akcji, na szczęście nieprzesadnie naciągany.

Gdy emocje nieco opadną, manga wraca na sprawdzone tory. Uczniowie przystępują do swatania pedagogów, niepomni trudności, jakie na nich przy tej okazji czekają. Autor postanawia też przybliżyć postać kolejnego bohatera z klasy E, który w przeciwieństwie do kolegów nie jest zainteresowany skrytobójstwem i nagrodą za pozbycie się Niezabijskiego, a jedynie powrotem do normalnych, bardziej przewidywalnych klas. Podciągnąwszy się w nauce, spełnia kryterium pozwalające na awans „społeczny”, ale jego dawni towarzysze i wychowawca nie zamierzają tak łatwo odpuścić. Chcą mieć bowiem pewność, że decyzję podjął samodzielnie i będzie z niej zadowolony. Nie wiedzą, że sprawa podyktowana jest nie tylko względami rodzinnymi, ale też presją dyrektora, który chce wykorzystać przenosiny do odtrąbienia motywacyjnego sukcesu swojego systemu nauczania.

Polskie wydanie Klasy skrytobójców powoli zbliża się do połowy tej zakończonej już historii, a pomijając drobne wskazówki poukrywane na małych kadrach i okazjonalne półsłówka, tak naprawdę niewiele wiadomo na temat ośmiornicowatego pedagoga i jego przeszłości. Można się domyślać ogólnego biegu wydarzeń, natomiast z przyjemnością zapoznałbym się z wątkiem, który wyraźnie popchnąłby fabułę do przodu. Tymczasem tom dziewiąty zapowiada jedynie nowego, diabelnie groźnego przeciwnika, zdolnego bez wysiłku pozbawić życia doświadczonych zawodowców. Czas pokaże, czy przy okazji autor postanowi uchylić rąbka tajemnicy.

W ramach umilenia oczekiwania poznajemy odpowiedź na ostatnią umieszczoną w materiałach dodatkowych zagadkę i, dość zaskakująco, nie dostajemy niczego nowego. Przekład i jakość wydania trzyma typowy poziom, choć osobiście zapewne zdecydowałbym się na tłumaczenie z angielskiego kart tarota na stronie 31. Przy tendencji do tłumaczenia niemal wszystkich napisów umieszczonych w tle wydaje się to zaskakujące, ale kto wie, może jest to element kolejnej, nieujawnionej jeszcze zagadki?