Tanuki-Manga

Wycieczka krajoznawcza do Kioto zamienia się w film sensacyjny, gdy agresywni napastnicy porywają dwie uczennice klasy trzeciej E. Biedacy nie wiedzą, co czynią, robiąc sobie wrogów z przyszłych mistrzów skrytobójstwa, dla których rozprawienie się z kilkoma oprychami nie jest wyzwaniem w porównaniu z polowaniem na Pana Niezabijskiego. Wspomniany pedagog zaopatrzył swych podopiecznych w praktyczny przewodnik opisujący nie tylko, co robić w razie braku poszukiwanych pamiątek w turystycznym sercu Japonii, ale również zawierający wskazówki na wypadek uprowadzenia.

Tymczasem przywódcy krajów całego świata nie ustają w wysiłkach mających na celu wyeliminowanie mackowatego nauczyciela. Zatrudniają snajpera z ponad trzydziestoma udanymi zabójstwami na koncie, a także odwołują się do potęgi technologii, by urzeczywistnić wizję Jamesa Camerona (w typowo japońskiej stylizacji). Mimo to Niezabijski wciąż pozostaje nieuchwytny. Uczniowie poznają jego kolejne słabe punkty, przy okazji uczłowieczające potwora, który zniszczył Księżyc, jednak skuteczne skrytobójstwo wydaje się niemożliwe.

Po lekturze trzeciego tomu Klasy skrytobójców doszedłem do wniosku, że autor rozwija jak dotąd mangę zgodnie z prawidłami gatunku, pomijając oczywiście nietypowe założenia fabularne. Wprowadzanie nowych postaci, rozplanowanie kolejnych wątków i stopniowe poszerzanie miejsca akcji przebiega w myśl sprawdzonych zasad, kojarzących się z dobrymi radami redaktorów z Bakumana. Zagadka Pana Niezabijskiego wnosi element niepewności, przyciągający czytelnika chcącego dowiedzieć się jak najwięcej na temat owej nietypowej istoty, ale droga do celu, mimo że długa, jest prosta i wygodna, dzięki czemu coraz łatwiej odnajduję się w przedstawionym świecie.

Schematyzm i głębokie zakorzenienie w shounenowych stereotypach powoduje również, że dialogi mogą momentami wydawać się sztuczne, czy też zwyczajnie nie pozwalają zapomnieć, że mamy do czynienia z komiksem. Niebagatelne znaczenie ma liczba postaci i epizodyczność ich ról, ponieważ już po trzech tomach zauważyłem powolne, ale zauważalne zmiany osobowości bohaterów pozostawionych na dłuższy czas poza akcją. To nieuniknione przy tak licznej obsadzie i stopniowej serializacji, podczas której autor przelewa na papier ewoluujące osobowości postaci, czasem nie zdając sobie sprawy, że zmiany zaszły wyłącznie w jego głowie, a nie na kartach rysowanej mangi. Doceniam ambicję i wysiłek włożony w komiks i uważam, że mimo niełatwych do udanej realizacji założeń wciąż radzi sobie całkiem nieźle. Moim jedynym zmartwieniem jest niepewność, na ile autorowi starczy inwencji i czy będzie w stanie w odpowiednim momencie zredukować napływ nowych postaci.

Wydanie polskie, tym razem topiące oczy różową okładką (zgodnie z oryginałem), to sprawdzony shounenowy format wydawnictwa J.P. Fantastica, stanowiący logiczny kompromis między jakością wydania i dodatkami a ceną i realną oceną sytuacji, iż większy format nie zmieniłby postrzegania mangi w znaczący sposób. Mógłbym określić go wręcz jako minimalizm, ale pasuje on do Klasy skrytobójców i w tym momencie nie wyobrażam sobie jej wydanej w innej formie, nawet jeśli, jak w przypadku tomu trzeciego, oznacza to zupełny brak materiałów dodatkowych.