Tanuki-Manga

Zacięta egzaminacyjna rywalizacja niedocenianej klasy E z faworyzowaną klasą A rozpoczyna się na całego. Wybitnie trudne pytania, metaforycznie przedstawiane przez autora na kartach komiksu w formie przerażających bestii, poskramiane są przez uczniów to z jednej, to z drugiej grupy. Walka zdaje się wyrównana do samego końca, ale pewności co do zwycięzców mieć nie można, albowiem Yusei Matsui zwodzi czytelników, nie ilustrując w sposób oczywisty rezultatów testowej konkurencji. Dopiero formalne ogłoszenie wyników w drugim z kolei rozdziale rozwiewa wszelkie wątpliwości. Ostatecznie w nagrodę za starania (nie, nie ujawnię, z jakim rezultatem) niedoceniani uczniowie wybierają się na odosobnioną wyspę, gdzie poza odstresowaniem się po edukacyjnej katordze będą mieli okazję do przeprowadzenia skrytobójstwa. Pan Niezabijski obiecał wszak, że za każdy najlepszy wynik z danego przedmiotu pozwoli przed próbą pozbawić się jednej z macek. Uczniowie nawet bez tej zachęty podjęliby wyzwanie, ale być może nadarza im się niepowtarzalna okazja, by walczyć z pedagogiem, mając nad nim przewagę.

Cały wątek tropikalnych wakacji w siódmym tomie to budowa skomplikowanego, wieloetapowego planu skrytobójstwa, w którym bierze udział cała klasa E, wykorzystującego silne strony poszczególnych jej członków, wspierających się nawzajem i wyciągających wnioski z poprzednich porażek. Jak przystało na mangę o nietypowej tematyce, również uczniowskie knowania nie są standardowe. Operacja pełna jest przerysowanych do granic możliwości zagrywek, utrzymanych być może w ramach prawdopodobieństwa, ale już niekoniecznie logiki i klasycznego rozumowania. To niezbędne, by przechytrzyć i pokonać ośmiornicowatego, który wciąż wydaje się nieuchwytnym celem, zawsze mającym w zanadrzu jeszcze jedną sztuczkę. Im bardziej plan skomplikowany, tym lepiej, ale też więcej elementów, które mogą wymknąć się spod kontroli. Jakby na potwierdzenie tej tezy pod koniec tomiku pojawiają się niespodziewane komplikacje, które zmuszą klasę E do kooperacji w zadaniu wcale nie łatwiejszym od zleconego im skrytobójstwa.

Klasa skrytobójców to dla mnie przede wszystkim zgrabnie opowiedziana historia obyczajowa, dlatego wszelkie sensacyjne chwyty rodem z filmów z Bondem niespecjalnie mnie przekonują. W siódmym tomie jest ich zauważalnie więcej ze względu na wyjątkowo bojową tematykę nowego wątku, jednakże znalazło się też miejsce na rozwój postaci – także tych, które teoretycznie w poprzednich rozdziałach zrobiły już spore postępy w integrowaniu się z grupą. Więzi między uczniami stają się silniejsze z każdym dniem wystawienia na nietypowe metody wychowawcze Pana Niezabijskiego, co zapowiada naprawdę wciągający finał.

Materiały dodatkowe obejmują wspomnianą już w szóstym tomie galerię prac na szkolnych tablicach. Co prawda, jak zauważa sam autor, na czarno­‑białych stronach mangi widać niewiele i podziwianie oryginałów z całą pewnością zapewniłoby lepsze wrażenia, ale i tak konkurs wyróżnia się na tle podobnych fanowskich zestawień. Czytelnicy mogą również sprawdzić rozwiązanie krzyżówki z poprzedniego tomu, a także rozwiązać rebus i kilka innych prostych zagadek, które przypominają mi jedną z fikcyjnych mang tworzonych przez bohaterów Bakumana. W tym tempie tylko czekać, aż do głównej treści dodawane będą wycinanki, modele do sklejania albo okolicznościowe kartki z życzeniami.