Tanuki-Manga

Japońska obsesja na punkcie bielizny jest czymś egzotycznym i nie do końca zrozumiałym dla większości zagranicznych konsumentów tamtejszej popkultury, ale szybko przestaje dziwić ze względu na swą powszechność. Dziesiąty tom Klasy skrytobójców wykorzystuje ten motyw, gdy pod adresem profesora Niezabijskiego skierowane zostają oskarżenia o kradzież wspomnianych elementów ubrania w okolicy. Media opisują sprawcę jako mężczyznę o żółtej głowie, zostawiającego na miejscu zbrodni śluzowe ślady, zaś w szkole uczniowie odnajdują kolejne poszlaki wskazujące na winę pedagoga. Sprawa wydaje się podejrzana, bo choć obsesja Niezabijskiego na punkcie kształtnych przedstawicielek płci pięknej jest niezaprzeczalna, jego podopiecznym trudno sobie wyobrazić, by stoczył się tak nisko. Rozpoczynają więc własne śledztwo, które prowadzi do zaskakujących rezultatów.

Większość niniejszego tomu poświęcona jest właśnie wątkowi bieliźnianemu, choć szybko przeradza się on w bardziej rozbudowany motyw, jak zawsze obejmujący ratowanie kolejnego zagubionego młodego człowieka. Pojawia się także znany czarny charakter, a akcja przyśpiesza, jednakże na dłuższą metę wydarzenia nie wywołały we mnie większych emocji. Na tym etapie historii lepiej jest, gdy wątki dotyczące kolejnych uczniów są bardziej skondensowane, jak choćby przedstawiony na pierwszych stronach krótki pomysł skrytobójstwa za pomocą… puddingu. Takie zamknięte w jednym rozdziale motywy są w zupełności wystarczające i mam nadzieję, że autor zacznie szybciej uchylać rąbka tajemnicy. Miał ku temu doskonałą okazję właśnie w dziesiątym tomie, ale nie uczynił nic, by popchnąć główny wątek do przodu, jedynie zasugerował dalszy rozwój wypadków. O Niezabijskim wiemy wciąż niewiele, bo choć wszystko zdaje się wskazywać w oczywisty sposób na nieudany rezultat eksperymentu naukowego, jakiekolwiek konkretne informacje są szczątkowe.

O wiele ciekawsze okazały się konsekwencje wydarzeń i wzbogacenie klasy o nowego członka, choć ponownie – mam nadzieję, że to już ostatnia nowa osoba na scenie, albowiem staje się to powtarzalne. O wiele bardziej wciągnęła mnie wieńcząca ten etap historii budowa zabawkowego samochodu pancernego. Dzięki niewielkim rozmiarom i zdalnemu sterowaniu ma on zaskoczyć pedagoga i udanie ilustruje współpracę między uczniami, pozwalającą wykorzystać ich silne strony do osiągnięcia celu. Podobnie jak w puddingowym wątku Klasy skrytobójców, współpraca rozmaitych specjalistów z wąskich dziedzin skutkująca niekonwencjonalną strategią jest wciągająca i oferuje element zaskoczenia, którego w głównej fabule jak do tej pory jest niewiele. Zżymałem się jedynie na nazwanie w polskiej wersji samochodu pancernego czołgiem, co jest błędem drobnym i istotnym jedynie dla czepialskiego fana militariów, niemniej obecnym. Na szczęście to jedyny dostrzeżony przeze mnie mankament przekładu, cała reszta jest jak zawsze solidna i niezaburzająca lektury.

Rozpieszczony dodanymi w poprzednich tomach zagadkami, liczyłem na interesujące materiały dodatkowe, ale poza krótką historyjką na ledwie cztery strony, lekko podlizującą się wydawnictwu Shueisha i zawierającą prztyczka pod adresem konkurencji z Shogakukan, nie uświadczymy nic więcej. Między rozdziałami przewija się kilka wstawek biograficznych bohaterów drugoplanowych, ale to wciąż mało – najwyraźniej zaczynam mieć na tym punkcie obsesję, gdyż wielu innych twórców wręcz bombarduje fanów dodatkami i z czasem stałem się zwolennikiem tego zwyczaju, zważywszy, jak wiele ciekawostek jest on w stanie ujawnić.