Tanuki-Manga

Tsuzuki Asato jest jednym z najstarszych pracowników urzędu Enmacho i zajmuje się kontrolą śmierci na terenie Tokio. Jego zadaniem jest pilnowanie, by ludzie znajdujący się na tak zwanej Liście Umarłych przeszli do świata duchów i zostali sprawiedliwie osądzeni przez Sędziego Piekieł, a także wyjaśnianie zagadkowych, nieprzewidzianych przez urząd zgonów. Tsuzuki, którego wygląd wskazuje na śmierć w wieku 26 lat, jest shinigami cieszącym się mało pochlebną opinią. Nie może awansować ani przenieść się do spokojniejszego niż tokijski regionu. Na dodatek zdaje się mieć dosyć nieodpowiedzialne podejście do przydzielanych mu spraw i jest uzależniony od słodyczy. Nic więc dziwnego, że non stop zmienia partnerów, bo nikt nie może się przyzwyczaić do jego nietypowego stylu bycia. Przełomem w jego pośmiertnym życiu okazuje się spotkanie z młodym shinigami – Kurosakim Hisoką. Szesnastolatek, którego tajemnica przedwczesnej śmierci wciąż pozostaje nierozwiązana, zdaje się być jego całkowitym przeciwieństwem. Obdarzony niezwykłym talentem empatii, początkowo nie może znieść obecności Tsuzukiego. Dopiero wspólny cel sprawia, że stają się całkiem zgranym zespołem…

Manga łączy w sobie przeciwstawne gatunki: lekka atmosfera okraszona niezłej jakości humorem (zwłaszcza gagi w wykonaniu Tsuzukiego i Hisoki mogą przyprawiać o dzikie wybuchy śmiechu) w jednej chwili ustępuje krwawej scenie rodem z horroru. Yami no Matsuei jest tytułem o ciekawej fabule, obfitującej w nieoczekiwane zwroty akcji. Autorka starannie buduje napięcie w poszczególnych scenach, umiejętnie podchodzi i zaskakuje czytelnika. Logicznie skonstruowane intrygi zadziwiają, skłaniają do przemyśleń i pobudzają wyobraźnię. Interesująco przedstawione są relacje między postaciami – zapewne wielbicielki yaoi dostrzegą coś więcej niż więzy przyjaźni między Tsuzukim, a jego partnerem. Jednakże najbardziej widoczną i najważniejszą cechą łączącej ich więzi jest wyczuwalna troska i poświęcenie, determinacja w dążeniu do osiągnięcia celów i chęć pomocy poszkodowanym.

Yami no Matsuei jest narysowane ładną, przyjemną dla oka kreską, wpasowującą się w specyficzny klimat serii, świetnie dostosowaną zarówno do scen walki, jak i motywów komediowych. Często pojawiają się rozcierki rastrowe, typowe raczej dla mang shoujo. Razić nieco mogą widoczne od czasu co czasu puste tła, ale zwykle uwagę od nich odwracają postaci na pierwszym planie. Szczególnie starannie narysowani zostali mężczyźni. Kobiety, choć mają ładne twarze, czasem wydają się być trochę niestaranne. Autorka luźno traktuje pojęcie kadru, ale mimo to komiks pozostaje czytelny i estetyczny.

Serię wydano w klasyczny sposób – w miękkiej okładce i bez dodatkowych kolorowych stron. Tłumaczenie jest naprawdę na poziomie i pomijając kilka pozostałych w oryginalnym języku wyrazów dźwiękonaśladowczych, całość nie budzi zastrzeżeń. Dialogi zachowały lotny dowcip, wypowiedzi zgrabnie wpasowano w polskie realia. Faktem zdecydowanie pozytywnym jest także pozostawienie tytułu w wersji oryginalnej. Zamieszczone na okładce polskie tłumaczenie – Ostatni Synowie Ciemności – ma charakter raczej informacyjny.

Yami no Matsuei polecam osobom lubiącym akcję, motywy fantastyczny i humor, które przy tym nie boją się krwawych scen. Manga opowiada o równowadze między światem żywych a zaświatami, więc – ponieważ fabuła rozwija się bez upiększania rzeczywistości – należy się spodziewać, że nie każda historia zakończy się happy endem.