Tanuki-Manga

Początek sprawy „kolekcjonera skór”, przedstawiony w tomiku drugim, nie zapowiadał się równie piorunująco jak Zabójcze party, jednak już trzeci tom nadaje temu epizodowi nieco więcej dynamiki i czyni go ciekawszym. Przede wszystkim fabuła rozbiega się w trzy strony, dzięki czemu poszczególni bohaterowie dostają więcej czasu dla siebie. Policja prowadzi dochodzenie tradycyjnymi metodami, analizując dane, zbierając informacje i wyciągając wnioski, choć widać wyraźnie różnice między opanowanym Mitsurugim a gorącokrwistym Kasagim. Ciekawostką pozostaje Kimihara, która w swoim podejściu balansuje niejako między obydwoma stróżami prawa. Hinako spędza czas w wyjętym żywcem z mitów Cthulhu parku rozrywki, mając za towarzystwo trójkę dziewczyn, w tym córkę głównego podejrzanego. A Kuroko? Cóż, ona jest po prostu sobą i kontynuuje wizytę u byłego mordercy, stosując cokolwiek bezpośrednie środki perswazji. Acz może się okazać, że nie wszystko jest takie, jakim się wydaje.

Podoba mi się to, że wszystkie trzy wątki elegancko się zazębiają i stopniowo prowadzą czytelnika (oraz bohaterów) do konkluzji, którą można odkryć także samodzielnie, jeśli się zwraca uwagę na pewne szczegóły. Nie jest to epizod aż tak obfitujący w efektowne pojedynki jak poprzedni, o wiele więcej tutaj główkowania i dociekania, ale spokojnie, na walkę też przyjdzie czas, zaś jej dodatkową ozdobą jest sama Kuroko w mundurze policjantki, co wygląda uroczo groteskowo. Diabeł jednak tkwi w szczegółach – widać wyraźnie, że na pojedynczych kadrach i w krótkich ujęciach pojawiają się postaci czy wypowiedzi, które będą miały zapewne istotny wpływ na dalszy ciąg fabuły.

No właśnie, fabuła – pierwsze dwa tomy w zasadzie nie posuwały jej naprzód, kładąc raczej podstawy pod świat przedstawiony. Poszczególne epizody były pojedynczymi historyjkami, pokazującymi bohaterów w różnych sytuacjach. Początkowo wyglądało na to, że tak będzie i tutaj, tymczasem druga połowa trzeciego tomu przynosi pewne zmiany w tym temacie. Odsuwa nieco na bok Kuroko, która bezwzględnie dominowała do tej pory w fabule, i oddaje trochę więcej miejsca policjantom, pozwalając ujawnić zarysy jakiejś grubszej intrygi. Sprawia to, że trzeci tom czytało mi się nieźle i chętnie sięgnę także po czwarty.

Tym, czego mnie akurat trochę tu brakowało, była znikoma wręcz obecność wątków yuri, których sporo było w pierwszym tomie, mniej w drugim, zaś tu – jeszcze mniej. Szkoda, bo podejście do tego tematu w Murcielago jest uroczo odmienne od głównego nurtu w tym gatunku. Króciutka historyjka bonusowa, choć z zabawnym suspensem, nie załatwia do końca sprawy. Pozostaje jednak nadzieja, że otwarty na końcu nowy epizod, poświęcony sekcie, będzie pod tym względem bardziej zadowalający – tak przynajmniej wydaje się sugerować jego początek. O tym jednak przekonamy się dopiero w tomie czwartym.

Okładka kontynuuje szaloną konwencję graficzną, chociaż ma jedną zasadniczą wadę – zdradza moim zdaniem nazbyt wiele. Tradycyjnie już pod obwolutą znajdziemy kolejne rysunkowe żarty. Tomik ten, tak jak poprzednie, skrzy się od nawiązań do mitologii Cthulhu, pojawiających się w najróżniejszych miejscach. O ile wcześniej wydawca umieszczał tu i ówdzie przypisy wyjaśniające, skąd dana nazwa pochodzi, tym razem z tego zrezygnował. Może szkoda, bo o ile Wielki Cthulhu jest do pewnego stopnia ikoną popkultury i rozpoznawalnym symbolem, o tyle nie sądzę, aby osoby nieznające głębiej twórczości Lovecrafta wiedziały, skąd np. pochodzi nazwa N'Kai.