Tanuki-Manga

Ósmy tomik zaczyna się na komendzie policji, gdzie stróże prawa muszą odeprzeć ataki członków Ousenkai. Jak się okazuje, nie potrzeba Kuroko, aby dali sobie radę, zresztą w nietypowy dla japońskich policjantów sposób, czyli przy użyciu zmasowanej siły ognia. Ale spokojnie, skoro to Japonia, to i o sztukach walki zapomnieć nie można. Niemniej każdy z gliniarzy może się tu wykazać, nawet Kimihara, która robiła do tej pory raczej za maskotkę.

Snajper, który poluje na ludzi w Tokio, stanowi już nieco większy problem, ale, jak się okazuje, policjanci w tej mandze nie mają oporów przed wynajmowaniem specjalistów z branży. Do akcji wkracza zatem Reiko, której przyjdzie stoczyć udany pojedynek, niemający co prawda wiele wspólnego z prawdziwymi starciami strzelców wyborowych, ale dzięki temu znacznie bardziej efektowny. Co ciekawe, poznajemy też jej pomocnika – postać, którą w tej mandze już widzieliśmy.

Głównej bohaterce przypada natomiast zadanie zajęcia się kierownictwem Ousenkai. Oczywiście, na drodze stanie jej śliczna zabójczyni z poprzedniego tomu, ale Kuroko nieprzypadkowo zgromadziła cały haremik pomocnic. Dzięki temu przyjdzie nam obejrzeć kolejną, chyba najbardziej udaną w tym tomie walkę, zaś Kuroko pozostanie zająć się już tylko szefem całej organizacji. A jej szeregowi członkowie? Cóż, oni mieli pecha spotkać nieoficjalną główną bohaterkę tego tomu…

Siłą napędową ósmego tomiku Murcielago jest, co ciekawe, Urara. Autorowi udała się spora sztuka stworzenia wyjątkowo sympatycznej bohaterki, mimo jej groteskowego, cokolwiek by mówić, wyglądu. W odróżnieniu od reszty ekipy Urara nie jest maniakalną morderczynią, sadystką czy inną psychopatką, ale po prostu wojowniczką, do tego z pewnymi zasadami. Co więcej, jej humor nieźle uzupełnia się z twardą osobowością, składając się na postać, której trudno nie lubić. Problemem może być to, że jest zwyczajnie za silna, aby pojawiać się w tej mandze częściej.

Tomik ósmy zamyka wątek Ousenkai, ale przy tym wprowadza kilka wątków, które będą zapewne rozwijane w kolejnych częściach. Dowiadujemy się czegoś o przeszłości Hinako. Interesujące może być to, że chociaż jesteśmy już w ósmym tomie, nadal nie wiemy niemal niczego o historii Kuroko, poza tym, czego dowiedzieliśmy się w pierwszym tomie. Ciekawi mnie, czy autor ma coś w planach, czy postanowił pozostać przy prostym motywie seryjnej zabójczyni. Swoją drogą, takie podejście byłoby nawet dość oryginalne, bo pozostawienie tego rodzaju postaci bez klasycznej mrocznej przeszłości czy innej traumy z dzieciństwa raczej się nie zdarza. Chyba że, tak jak w Hellsingu, będziemy musieli zaczekać do samego finału opowieści.

Na obwolucie pojawia się Urara, co jest w pełni zasłużone, biorąc pod uwagę jej rolę w fabule, aczkolwiek już kolorowa grafika na pierwszej stronie, także z Urarą, może wywołać u niejednego czytelnika mocne „WTF?”. Ciekawostką jest okładka, która stanowi swego rodzaju sugestię dotyczącą jednego z głównych antagonistów w tym tomie. Natomiast krótki dodatek, poświęcony tym razem Reiko, pokazuje bardziej „codzienne” oblicze snajperki – niezbyt zresztą różniące się od tego zawodowego.