Tanuki-Manga

Podczas gdy Kuroko martwi się tym, że Chiyo jej już nie lubi, z więzienia ucieka przywódca skrajnie prawicowej organizacji terrorystycznej. Krótko po tym zaczynają ginąć politycy, co oczywiście oznacza, że policja musi jak najszybciej odnaleźć sprawców. Ci zresztą sami ujawniają się nader szybko, ogłaszając wypowiedzenie wojny państwu. Jak się okazuje, dawni skrajni prawicowcy pod wpływem lewicy stali się anarchistami – a przynajmniej na to wygląda. No i nie mają już żadnych zahamowań przed zabijaniem wszystkich, którzy im nie pasują. W takiej sytuacji policja nie ma wielkiego wyboru i musi skorzystać po raz kolejny z usług Kuroko.

To dość nietypowy tomik Murcielago. Czemu? Praktycznie w ogóle nie ma w nim krwawej jatki ani seksu. Ktoś zdezorientowany mógłby w tej sytuacji spytać: „No dobra, to co właściwie jest?”, skądinąd słusznie, gdyż te dwa elementy stanowią istotne części składowe tej mangi. Otóż tomik, bardziej niż jakikolwiek poprzedni, zbliża się do kryminału. Zarówno policja, jak i główna bohaterka prowadzą śledztwo, zbierają dane, przesłuchują podejrzanych, rozmawiają z informatorami itd. Oczywiście, źli nie próżnują i działają na różne sposoby. Fakt, że autor nie spieszy się z rozwojem fabuły, sprawia, że akcja toczy się dynamicznie, ale nie pędzi na łeb, na szyję, jak to się czasem w tej mandze zdarzało.

Tym, co mi się w tomie siódmym spodobało, było wykorzystanie policji. Rola stróżów prawa nie sprowadza się tu wyłącznie do bycia zleceniodawcami czy obserwatorami poczynań Kuroko. Mają oni swoje do zrobienia i, co ciekawe, robią to dobrze. To interesująca odmiana, bo zwykle w podobnych tytułach policja przedstawiana jest jako banda niekompetentnych durni, za których całą robotę musi wykonywać główny bohater.

Tomik wprowadza też dwie nowe dramatis personae. Pierwszą jest Urara – dawna koleżanka Kuroko (co ciekawe, nie lesbijka – chyba druga taka postać w całej obsadzie…), prywatnie barmanka i zapaśniczka biorąca udział w nielegalnych walkach. Niby wiemy, że autor lubi przerysowaną konwencję graficzną, ale w jej przypadku chyba jednak ciut przesadził. Nie zmienia to faktu, że Urara jest całkiem sympatyczną postacią. Drugą, która gdzieś tam wcześniej migała w tle, ale fabularnie nie miała żadnej roli, jest Kyougokou, doświadczony policjant, przeniesiony jakiś czas temu do wydziału śledczego zero. Tutaj ma wreszcie okazuję pokazać pazury.

Podsumowując, to jeden z ciekawszych tomów Murcielago. Widzimy tu pewne fobie, które w Japonii pokutują od lat, jak choćby echa zamachu w tokijskim metrze z 1995 roku, strach przed prawicowym i lewicowym terroryzmem, a także wątpliwości dotyczące noszenia przez policję broni. Mimo fikcyjnego charakteru mangi łatwo dostrzec jej mocne zakorzenienie w japońskiej codzienności, nawet w takim detalu jak to, że yakuza nie jest przedstawiona jako organizacja o charakterze stricte przestępczym czy jednoznacznie negatywnym.

Na okładce prezentuje się Narumi, co jest ciekawe, bo w tomiku pojawia się raptem na kilku stronach i nie odgrywa jakiejś szczególnie istotnej roli. Ale nawet tutaj widać, że zmieniła się nieco od czasu swojego występu w czwartym tomie. Ze względu na rozłożenie fabuły na dwa tomy pod obwolutą znalazły się nieco inne dodatki niż zwykle, przypominające niejako, że w Murcielago poza seksem, przemocą i humorem mamy też regularnie powracającą tematykę kulinarną.