Tanuki-Manga

Liceum Ouran. Prestiżowa szkoła dla pociech biznesmenów, aktorów, polityków słowem, ludzi, którzy mają pieniądze oraz duże wpływy. Jak w każdej szanującej się japońskiej szkole, w Ouran istnieje wiele przeróżnych klubów. Jednym z nich jest znany powszechnie i popularny zwłaszcza wśród płci pięknej Host Club. Istnieje on po to, aby dysponujący nadmiarem czasu panowie mogli umilać – w kulturalny rzecz jasna sposób – egzystencję swoim koleżankom, które również cierpią na nadmiar wolnego czasu. W to specyficzne zbiorowisko bogatych i młodych ludzi trafia dzięki stypendium nowy nabytek pierwszej klasy, jednostka przeciętna i pochodząca z niezamożnej rodziny, Haruhi Fujioka. A przynajmniej takie odnosimy na początku wrażenie. Los chciał, że szukając spokojnego miejsca do nauki Haruhi trafia (jak na początku uważa) w najgorsze możliwe miejsce, czyli do siedziby rzeczonego Host Clubu. Rozbija tam szalenie drogą wazę, której nie ma możliwości spłacić inaczej, jak tylko pracą w klubie. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że Haruhi to dziewczyna, co zostaje zweryfikowane nieco później… I tak właśnie wygląda zawiązanie fabuły.

Z początku Haruhi nie jest zachwycona, wręcz przeciwnie: uważa, że Ouran i jego uczniowie są bardzo męczący i nieznośni. Jednak z czasem odkrywa, że nie wszystko jest takie, jakie się na początku wydaje. Latorośle milionerów wcale nie wiodą szczęśliwego żywota usłanego różami, mają sporo problemów, związanych z ich pozycją społeczną, a także nękają ich klasyczne problemy normalnych nastolatków.

Fabuła obraca się głównie wokół życia szkolnego członków klubu, czyli sześciu niezwykle przystojnych, utalentowanych panów oraz Haruhi. Najbardziej wyróżnia się spośród nich ekscentryczny, żywiołowy i pełen temperamentu, ale zarazem szalenie sympatyczny, Tamaki Suou, który zresztą jest inicjatorem większości zabawnych sytuacji. Nie mniej interesującą postacią jest „szara eminencja” czyli Kyouya Ootori, który faktycznie rządzi klubem, bardziej jednak pasuje mu pozostawanie w cieniu, zajmowanie się finansami i hamowanie pełnego niespożytej energii Tamakiego. Jako że klub gromadzi najbardziej pożądane przez płeć piękną typy charakterów, nie może zabraknąć „niegrzecznych chłopców” w osobach bliźniaków Kaoru i Hikaru Hitachiin. Jest też słodki do bólu zębów i przyległości Mitsukuni „Honey” Haninozuka oraz małomówny olbrzym Takashi Morinozuka, czyli Mori. Wszyscy bohaterowie są szalenie sympatyczni i od razu wzbudzają pozytywne uczucia. Dotyczy to szczególnie Haruhi – osoby sprawiającej wrażenie jedynej normalnej jednostki w klubie i uczącej bogatych kolegów, jak wygląda codzienne życie przeciętnego Japończyka. Oprócz głównych bohaterów pojawia się też spora liczba postaci drugoplanowych, jak np. prezes Klubu Czarnej Magii, Nekozawa, który występuje zawsze razem ze swoją przeklętą pacynką, Belzenefem.

Mamy tu do czynienia z potraktowanym w niecodzienny sposób haremem panów i jedną dziewczyną. W zasadzie wszystko to sugeruje zwyczajną mangę shoujo. Otóż nie. Nic nie jest tu zwyczajne, od Haruhi począwszy. Wyróżnia się ona zdecydowanie na tle typowych dla tego gatunku bohaterek. Jest praktyczna, rozsądna i nie ma w sobie za grosz romantyzmu, nad czym zresztą ubolewa cały klub. Jest jedną z niewielu postaci kobiecych, jakie widziałam w mandze i anime, które można od razu polubić. Przede wszystkim jest bardzo samodzielna i doskonale radzi sobie sama. Jeśli ma problem, nie czeka ze łzami w oczach, aż się sam rozwiąże, tylko bierze sprawy w swoje ręce. Panowie natomiast to po prostu celne parodie najczęściej spotykanych męskich typów charakterów w shoujo.

Jako że Ouran nie należy do zwyczajnych szkół, manga może zaskoczyć. Miejscami potrafi nawet trzymać w napięciu, ponieważ autorka bywa nieobliczalna i niektóre rozwiązania wątków są dosyć… Nietypowe. Przede wszystkim jednak należy się przygotować na porządną dawkę dobrego humoru. Nie jest on prymitywny i oparty na niesmacznych żartach czy też na fanserwisie. Utrzymuje się na całkiem niezłym poziomie i nawet ja nie mogłam się czasem powstrzymać od chichotu, chociaż nie mam w zwyczaju wybuchać śmiechem podczas czytania. Jako komedia Ouran sprawdza się naprawdę wspaniale. Jeśli chodzi o wątki romantyczne, to równie dobrze można przyjąć że są, jak i – że ich nie ma. Haruhi jest tak wyprana z romantyzmu, że nie sposób stwierdzić, co tak naprawdę myśli. Stosunek panów do niej też jest bliżej nieokreślony i można tylko snuć domysły – choć autorka przemyca kilka cieplejszych i bardziej znaczących scen.

Nie mam za sobą wielu tytułów, ale kreska zdecydowanie mi się spodobała. Postaci są zaprojektowane bardzo starannie, a każda jest rysowana w unikalny sposób, tak, że bez trudu można je odróżnić. Generalnie pod względem estetycznym trafiła w mój gust – pominąwszy jedną rzecz. Nie mogłam się pozbyć wrażenia, że bohaterowie mają za małe głowy, choć nie dopatrzyłam się innych wad proporcji. Tła nie są puste, ale panele pozostają przejrzyste i nie ma problemów ze zrozumieniem poszczególnych rysunków. Wydanie amerykańskie zawiera oprócz właściwej mangi w tomikach 2, 4 i 7 króciutką mangę Love Egoist, która jest typowym shoujo z odpowiednią dawką romantyzmu, mogącym złagodzić frustracje fanek spowodowane brakiem jasnego wątku romantycznego w Ouran High School Host Club.

Manga nie nudzi: pierwszych siedem tomów pochłonęłam niemal jednym ciągiem. Humor jest nieprzeciętny, postacie są oryginalne i ciekawe, a sam pomysł na zawiązanie fabuły interesujący. To seria bardzo lekka i przyjemna, która przy tym nie staje się głupawa, a czasem przemyca mimochodem treści bardziej serio. Ja bardzo polecam, zarówno paniom, jak i panom, choć biorąc pod uwagę nasycenie paneli przystojnymi młodzieńcami, może ona być średnio atrakcyjna dla płci męskiej. Natomiast panie na pewno to akurat uznają za duży plus Ourana.