Tanuki-Manga

Poprzedni tomik Vampire Knight zakończył się, pozostawiając bohaterów w sytuacji, która prawdopodobnie wielu czytelników skłoniła do zadania kilku pytań. „Co kryje przeszłość Yuki?”, „Kim tak naprawdę jest główna bohaterka?”, „Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Kaname Kuran?” oraz zasadnicze „Dlaczego Przewodniczący Księżycowego Internatu tak nagle zmienił postępowanie względem dziewczyny i co zamierza?” – na te i wiele innych pytań odnajdziecie odpowiedź w tomiku ósmym! Ale wracając do akcji samej w sobie… Otóż, jak głosi opis na skrzydełku obwoluty, Kaname zbliża się z obnażonymi kłami do szyi Yuki, wgryza się w nią i… na główną bohaterkę w jednej chwili spływają wszystkie wspomnienia. A jej włosy stają się kilka razy dłuższe, ale to najwyraźniej nieistotny szczegół, gdyż pozostali bohaterowie niczego nie zauważają… Tak czy inaczej Zero wyczuwa krew swej przybranej siostry i natychmiast przybywa z odsieczą po to, by dowiedzieć się, że Yuki owszem, jest siostrą, ale Kaname Kurana. Co oznacza również, że jest wampirzycą, przedstawicielką gatunku, którego Zero tak bardzo nienawidzi. Ups, i co teraz?

Wyjaśnieniu tożsamości głównej bohaterki i jej historii poświęcono większość tomiku. Przy okazji okazuje się też, kim jest tajemniczy Rido nadal zamieszkujący ciało Shikiego. Inaczej niż poprzednio, retrospekcje nie zajmują całych rozdziałów, lecz jakąś ich część i przeplatane są wydarzeniami bieżącymi. Czyli monologami Kaname, dalszym ciągiem knowań Tego Złego i Ichiru, a także reakcją Zero na to, kim w rzeczywistości jest Yuki. Tak jak poprzednio, rolę Aido ograniczono do absolutnego minimum (które to minimum nie jest nawet akcentem komediowym), z kolei Wiceprzewodniczący Takuma ze względu na okoliczności również zachowuje się śmiertelnie poważnie. I taki też jest ten tomik. Poważny i mroczny.

Prawdę powiedziawszy w fabule panuje jeden wielki chaos (żeby nie użyć bardziej dosadnego określenia na literkę „b”). Winę za to ponosi przede wszystkim wspomniany brak podziału na rozdziały retrospekcyjne i bieżące. Jedno miesza się z drugim, brak jakichkolwiek subtelnych przejść do wspomnień: bum – jesteśmy w dawnej rezydencji Kuranów, bum – a teraz pojawiła się Ruka, więc chyba znowu w szkole…?; bum – jakieś dziwne podziemia, ale Yuki malutka, można ryzykować twierdzenie, że to retrospekcja. Temu wszystkiemu nie pomagają dwa krótkie dodatki znajdujące się na końcu. Jeden opowiada o Ichiru i Shizuce – jest całkiem sensowny i dopełnia obrazu ich relacji, ale umiejscowiłabym jego akcję gdzieś między trzecim a czwartym tomikiem, więc dodawanie go do części ósmej wydaje się trochę… nie na miejscu. I wprowadza jeszcze większy zamęt. Podobnie rzecz ma się z drugim dodatkiem zatytułowanym Sekret, w którym po raz kolejny cofamy się do czasów dzieciństwa Yuki. Powiem szczerze, że zupełnie nie widzę sensu powstania tej ledwie jedenastostronicowej historyjki, bo nie wynika z niej dokładnie nic.

Tłumaczenie ma się całkiem nieźle, chociaż zdarzyło się parę wpadek z nieszczęsnym „zachowywaniem się czerstwo” na czele. Pozostaje mieć nadzieję, że to naprawdę tylko wpadki, a nie zapowiedź powrotu do „jakości” tłumaczenia z tomiku czwartego i piątego. Obwoluta przedstawiająca Yuki i Kaname, z majaczącymi w tle Shikim i Takumą, prezentuje się estetycznie, aczkolwiek… podejrzewam, że nie tylko ja parsknęłam śmiechem, gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy. Za to obrazek z tyłu jest naprawdę ładny. Druk jest w porządku, natomiast strony wielokrotnie zdarzyło się przyciąć zbyt mocno (wnioskuję po naruszonych niekiedy dymkach – niestety nie dotarłam do oryginalnego wydania, więc nie mogłam zgłębić tej kwestii dokładniej). Spośród ponad 180 stron ponumerowano cztery, wyłącznie te z ramkami od autorki, więc spis treści tradycyjnie pozostaje bezużyteczny. Tomik kończy się dwoma fanartami od czytelników oraz reklamą Komikslandii. Jakość wydania ósmego tomiku Vampire Knight jest niezła, treść – przeciętna. Tylko dla fanów serii, choć przypuszczam, że jedynie oni dotrwali aż do tego momentu.