Tanuki-Manga

Po nieco dłuższej przerwie ukazał się najnowszy, dopiero niedawno wydany w Japonii, tomik Vampire Knight. Poprzednio autorka zostawiła nas w niepewności: wracamy do sceny, w której po długim, pełnym niezrozumiałych wydarzeń czasie Yuki, Zero i Kaname spotykają się znowu i to w dość dramatycznych okolicznościach. Po odwiedzeniu większości Wampirów Czystej Krwi, Kaname zgodnie z zapowiedzią zamierza dopaść Sarę, która, przygotowana na to, dochodzi do porozumienia z Zero i zapewnia sobie jego ochronę. To dzięki niej Łowca, a później Yuki dowiadują się, że wydarzenia sprzed lat, prowadzące do śmierci członków rodziny Kiriyu, nie były nieszczęśliwym wypadkiem, ale rzeczą z góry ukartowaną przez nikogo innego, jak głowę rodu Kuran. Zapewne po części dzięki temu główna bohaterka dorasta wreszcie do podejmowania własnych decyzji, w związku z czym nie zamierza ulegać przybranemu bratu, ale walczyć w obronie swoich celów. Dochodzi do bardzo ciekawej sytuacji: oto Yuki z Zero stają po jednej stronie, naprzeciw Kaname, który stracił zaufanie prawie wszystkich dotychczasowych sojuszników, nawet zawsze wiernego Aido. Tak naprawdę nadal nie wiadomo, o co chodzi wiecznie tajemniczemu i nieszczęśliwemu Kuranowi, chociaż jego plan powoli zaczyna się klarować i docierać przynajmniej do niektórych bohaterów. Kaien Kurosu nadal otwarcie sprzeciwia się bezpodstawnym morderstwom Wampirów Czystej Krwi, a reszta Stowarzyszenia Łowców zaczyna wobec niego okazywać otwartą wrogość: niestety, szlachetne pobudki do nich nie docierają, przez co dyrektor może mieć kłopoty.

Prócz tego znajdziemy tu wyjaśnienie relacji, jaka zachodzi między Sarą a Ichijo, dotąd budzącej wątpliwości i, jak się okazuje, skomplikowanej. Na dłuższą chwilę pojawiają się Akatsuki Kain i Ruka, nadal wiernie (jako jedni z nielicznych) trwający przy boku Kaname. Jeśli ktoś kibicuje związkowi tych dwojga, powinien być zadowolony, chociaż to nadal jest wątek drugo-, a może nawet trzecioplanowy. Rzecz jasna autorka nie daje również odetchnąć Yuki i Zero: ich relacje komplikują się coraz bardziej i w zasadzie już dawno przekroczyli wszelkie granice zdrowego rozsądku (co dziwne, jedyną, jaka im jeszcze pozostała, nadal jest moja cierpliwość), ale jednak pozostają przekonujący. Natomiast Kaname tradycyjnie irytuje, albowiem nie zamierza nikomu powiedzieć wprost, o co mu chodzi – przeczuwam, że ostatecznie okaże się on męczennikiem cierpiącym w milczeniu dla dobra innych, jednak ani trochę mnie to nie pociesza. Pojawiające się epizodycznie jeszcze w poprzedni tomiku akcenty komediowe, w tym znikają zupełnie. Nic dziwnego, skoro Vampire Knight wyraźnie zmierza do finału – najprawdopodobniej ukażą się jeszcze dwa albo trzy tomiki i seria się zakończy. A przecież oczywiste jest, że zamknięcie tytułu tego typu musi być pełne powagi i dramatyzmu.

Wydanie trzyma dotychczasowy poziom. Obwoluta wyjątkowo prezentuje się bardzo ładnie, zarówno z przodu, jak i z tyłu. Drukowi nie mam nic do zarzucenia, jest wyrazisty i dobrze kontrastuje z białym papierem. Tłumaczenie wypada dobrze, korekta również się spisała, gdyż nie odnotowałam żadnych wpadek. Czasami niestety brakuje wewnętrznych marginesów i trzeba wygiąć tomik, by doczytać niektóre kwestie, a numeracja pojawia się sporadycznie, przez co jest bezużyteczna. Na końcu tomiku znajduje się dodatek, tym razem zupełnie niezwiązany z treścią mangi. Zatytułowany został Ja i ponury piekarz, jest bardzo krótki i w zasadzie stanowi bardziej szkic niż pełnoprawną historię, niemniej wypada całkiem sympatycznie. Oprócz tego Waneko na ostatnich stronach tradycyjnie zamieściło kilka fanartów nadesłanych przez czytelników i reklamę Komikslandii.