Tanuki-Manga

Kaname Kuran zniknął tajemniczo, pozostawiając spory bałagan. Nikt nie wie, gdzie też potężny wampir się podział ani co zamierza – nawet Yuki, na którą spadają teraz jego dotychczasowe obowiązki oraz problemy spowodowane jego poczynaniami. Księżniczka rodu Kuran zostaje szczegółowo przesłuchana przez Stowarzyszenie próbujące ustalić, jaki w tym wszystkim cel ma jej brat. Tymczasem Sara Shirabuki powoli realizuje swój plan, dodatkowo ułatwiony przez Kurana (w końcu na oczach świadków zamordował pana Aidou), oskarżając go o popełnione przez siebie morderstwa. I wygląda na to, że znajdzie wielu sojuszników, ponieważ spora część wampirzej Arystokracji ma poważne wątpliwości co do Kaname – boją się go, uważają, że może zagrażać także im, co znowu nie pomaga Yuki w zaprowadzeniu jako takiego porządku. Dziewczyna postanawia osobiście ścigać krwiopijców, którzy dopuszczają się polowań na niewinnych ludzi. Poza tym przywraca nocne klasy w Zespole Szkół KUROSU – podejmuje w ten sposób próbę podtrzymania kruchej współpracy i równowagi między ludźmi a wampirami. W tym wszystkim nieustannie towarzyszy jej Aidou – mimo że Kaname zamordował jego ojca, postanawia on pozostać wierny Kuranowi. Nie zabraknie oczywiście Zero, który jako Łowca strzeże szkoły oraz pilnuje porządku w okolicznych miasteczkach. Wzajemna fascynacja Kiriyo i Yuki odżywa, chociaż nawet dziewczyna zrozumiała, że nigdy nie będzie między nimi tak jak dawniej. W szkole spotyka się wielu starych znajomych z pierwszych tomów – Maria Kurenai, Rima, Shiki czy Takuma. Niektórzy zmieniają strony barykady, inni pozostają wierni swoim przekonaniom. Nadal nie jest jasne, dlaczego Takuma stoi po stronie Sary.

Wydanie nie spada z dotychczasowego poziomu. Owszem, w tłumaczeniu zdarzyło się kilka wpadek. Bardzo rzucają się w oczy słowa Kaname w rozdziale siedemdziesiątym drugim – „na tą jałową ziemię”. „Tę”! Należy patrzeć na końcówkę rzeczownika, nie przymiotnika i to jest już błąd, który w języku pisanym zdarzyć się nie powinien. A tutaj w ten sposób wyraża się, o ironio, arystokrata! Do tego dochodzi kilka drobiazgów interpunkcyjnych, ale w ogólnym rozrachunku nie jest źle – to pojedyncze przypadki. Wydanie jest w porządku – obwoluta, okładka, papier, druk, wszystko jak należy. Tylko numeracji stron prawie nie ma, ale to norma. Na ostatnich stronach tomiku znajdziemy krótki humorystyczny dodatek – Secrets, który oczywiście nie wnosi nic nowego, ale stanowi promyk światła w oceanie mroku. Waneko dorzuciło jeszcze pojedynczy fanart i tradycyjnie reklamę Komikslandii.