Tanuki-Manga

Nanami powoli przyzwyczaja się do roli bóstwa w lokalnej świątyni. Paradoksalnie ten tryb życia nieco rozleniwił bohaterkę i mimo kończącej się przerwy wakacyjnej nie planuje ona wracać do szkoły… Do czasu. Któregoś dnia w telewizji podają doprawdy niesamowitą wiadomość – otóż pewien uwielbiany przez japońskie nastolatki piosenkarz, Kurama, ma rozpocząć naukę właśnie w jej liceum! Oczywiście Nanami, również zaliczającej się do jego fanek, nie trzeba tego dwa razy powtarzać. Pojawia się w szkole już następnego dnia. Niestety, nic nie przebiega tak, jak by sobie tego życzyła, a Tomoe ze swoimi idiotycznymi pomysłami, mającymi rzekomo zapewnić jej bezpieczeństwo, jeszcze bardziej pogarsza sytuację. Jednakże lisi demon wie, co mówi, w końcu dar boskości to coś, czego pozazdrości Nanami wiele istot, zazwyczaj znacznie od niej potężniejszych…

Tomik drugi rozpoczyna i kończy dwa wątki. Pierwszy jest związany z Kuramą, zaś drugi dotyczy bogini gromów, niejakiej Narukami. Dość powiedzieć, że tych dwoje, zupełnie niezależnie, narobi niezłego zamieszania. Nanami nie będzie się nudziła, Tomoe zresztą też nie – jemu zostanie nawet zafundowany przymusowy powrót do dzieciństwa. Być może wszystkie te wydarzenia pomogą głównej bohaterce zrozumieć, jak odpowiedzialna jest jej rola, a także to, że w zasadzie jest bezbronna. Rzeczywiście tomik drugi jest utrzymany raczej w poważniejszym klimacie, chociaż miejsca na drobne żarciki też nie zabraknie, jak to w shoujo. Powoli zaczynają się pojawiać bohaterowie, którzy później dołączą do stałej ekipy.

Jakość wydania stoi na dobrym poziomie. Kolorowa, lśniąca obwoluta dobrze chroni okładkę i prezentuje się bardzo ładnie – chociaż ilość elementów i kolorów może troszkę przytłoczyć. Druk jest bez zarzutu, podobnie jak jakość papieru. Nie uniknięto częstego problemu w przypadku wydawanych u nas mang: numeracja stron pojawia się bardzo rzadko, więc widoczny na początku spis treści niestety na wiele się nie przyda. W kwestii tłumaczenia spuszczono trochę z tonu w stosunku do poprzedniego tomiku. Wydaje mi się, że tłumaczka nadal trochę za bardzo stara się nadać językowi bohaterów „młodzieżowe” brzmienie (niektóre teksty nadal nie pasują mi do Nanami czy Tomoe), ale na pewno widać poprawę. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach będzie pod tym względem jeszcze lepiej.