Tanuki-Manga

Nanami zostaje zaproszona przez Księżniczkę Rozlewiska, Himemiko, na ceremonię herbacianą połączoną z podziwianiem księżyca. Najwyraźniej bogini bardzo polubiła naszą bohaterkę, bo wizyta ta ma cel czysto rozrywkowy. Jednakże odbywa się ona w idealnym czasie – Nanami mogła dzięki rozmowie z Himemiko przemyśleć pewne sprawy i uporządkować uczucia – przynajmniej na tyle, by wiedzieć, na czym stoi. Cała historia zajmuje tylko jeden rozdział, a następnie rozpoczyna się nowy wątek. Któregoś dnia w szkole bohaterka ratuje białego węża przed kilkorgiem uczniów próbujących go ukatrupić. Po tym wydarzeniu na jej nadgarstku pojawia się dziwny czerwony ślad, na który ona sama nie zwraca większej uwagi, jednak kiedy Tomoe go zauważa, z irytacją stwierdza, że jego pani wpakowała się w nowe tarapaty. Okazuje się, że to znamię jest symbolem zaręczyn białych węży. Najwyraźniej ostrzeżenia Nanami, że białe węże są posłańcami niebios miało w sobie więcej prawdy niż sama przypuszczała… Kończy się na tym, że Tomoe zaczyna chodzić do szkoły, by uchronić ją przed spodziewanym porwaniem przez narzeczonego.

W ten właśnie sposób na scenę wkracza znany już niektórym z animowanej adaptacji Mizuki, radosny i beztroski chowaniec bogini Yonomori. Tomoe wpada we wściekłość, bo wyraźnie nie przepada za wężami (a może tylko za tym konkretnym) i to z wzajemnością. W ostatnim rozdziale Nanami choruje i nie może iść do szkoły, więc Tomoe przybiera jej postać, by dziewczyna nie opuściła zbyt wielu lekcji. Konsekwencją są nie tylko przeurocze starcia z Kuramą (zupełnie nieświadomym, co się dzieje, i skołowanym – on tylko chce być miły dla Nanami!), ale też wizyta Mizukiego w świątyni pod nieobecność chowańca. Dochodzi nawet do tego, że aby zrazić Nanami do Tomoe, biały wąż pokazuje jej przeszłość lisa… Która okazuje się naprawdę zaskakująca, ale jest też bardzo odległa. Skoro ludzie zmieniają się w ciągu stosunkowo krótkiego życia, to demon z pewnością może stać się zupełnie kimś innym w ciągu kilkuset lat egzystencji. Pytanie tylko, czy Nanami będzie o tym pamiętała?

Jakość wydania prezentuje przyzwoity poziom. Okładka jest matowa, ale nadrukowana na niej ilustracja i wszystkie napisy zostały polakierowane, co daje naprawdę ładny efekt. W środku nie znajdziemy niestety kolorowych ilustracji. Na początku znajduje się krótkie streszczenie poprzednich tomików i przedstawienie najważniejszych bohaterów – zrobione w uroczych wachlarzykach zamiast zwyczajnych ramek i to jest jeden z tych drobiazgów, które dają świetny efekt i które się ceni. Potem mamy spis treści – niestety mało przydatny, gdyż numeracja stron pojawia się bardzo rzadko. Użyty papier jest dobrej jakości, druk także wypada całkiem nieźle (chwilami wydaje się nieco przydymiony, ale to może być kwestia dość delikatnej kreski autorki). Tłumaczenie podoba mi się coraz bardziej, wydaje mi się bardziej stonowane i odpowiednie – zwłaszcza jeśli chodzi o język Nanami i Tomoe. Być może tłumaczka potrzebowała trochę czasu, aby wczuć się w tę mangę na dobre. Nie wypatrzyłam również żadnych błędów ani literówek. Tomik nie zawiera żadnych bonusowych rozdziałów. Na końcu znajdziemy tylko zapowiedź kolejnej części, a na pustych stronach pomiędzy rozdziałami i w innych wolnych przestrzeniach pojawiają się czasem komediowe paski komiksowe, ramki z dodatkowymi informacjami o bohaterach lub tradycyjne dla shoujo ramki odautorskie zawierające absolutnie losowe informacje o życiu mangaczki.