Tanuki-Manga

W BSG nastał czas bezwzględnych rządów Furuty, który nie zamierza przebierać w środkach, by raz na zawsze pozbyć się ghuli. Pamiętacie jeszcze, jak Furuta chciał mieć z Rize „101 dalmatyńczyków”? Oto one, czyli dzieciaki z oddziału Oggai, których skuteczność okazuje się dosłownie zabójcza. Sprawia to, że ghule nie są już w stanie żyć na powierzchni i czmychają do podziemi, by tam się schronić i czekać na szansę na kontratak. Również członkowie „Czarnej kozy” są zmuszeni do podania tyłów i porzucają kawiarnię „Re:”, lecz w trakcie ucieczki dopada ich Mutsuki. Już od dłuższego czasu jest jasne, że Mutsuki ma bardzo nierówno pod kopułą, a teraz dodatkowo przyczepia się maniakalnie do Kanekiego, dodatkowo utrudniając mu (prze)życie.

Balansowanie na cienkiej granicy między życiem a śmiercią sprawia, że Kaneki bardziej niż kiedykolwiek przejawia swe autodestrukcyjne zapędy polegające na poświęcaniu się dla dobra ogółu. Dostrzega to jedna z bliskich mu osób, która postanawia aktywnie go od tego pomysłu odwieść – już Touka się o to postara, by młodzieniec rzucił się w jej objęcia, a nie w objęcia śmierci. Tak więc wbrew trudnej sytuacji, w jakiej znalazły się ghule, w tym tomie aż chciałoby się zanucić „miłość rośnie wokół nas”, co wydaje się dosyć zaskakujące. Jednakże autor mangi już nie raz udowodnił, że nigdy nie wiadomo, co złego spotka bohaterów za chwilę i tak właśnie jest – niby słodko, ale jednak niebezpieczeństwo czai się tuż za rogiem. Nawet jeśli Ishida pozwala bohaterom na chwilę wytchnienia, nie przepuszcza okazji, by przypomnieć, że ich decyzje zawsze pociągają za sobą różne… konsekwencje.

Powiem szczerze, że kompletnie nie spodziewałam się w tej mandze scen, w których bohaterowie uprawiają seks, zwłaszcza że autor nawet w przypadku postaci pobocznych często uciekał się do ukazania choćby „tylko” pocałunku w sposób mocno domyślny (jak choćby Amona i Akirę… niby wiadomo, co się stało, ale nic konkretnego nie pokazano). Tym większe było moje zdziwienie, gdy dotarłam do rozdziału 125. Bez zbędnych ceregieli i podchodów autor wrzucił dwójkę bohaterów w niewątpliwie jednoznaczną sytuację, subtelnie cenzurując nie więcej, niż musiał. Na szczęście zadbał też o to, by ten wątek nie sprawiał wrażenia wciśniętego na siłę oraz o odpowiednie podejście do tematu. Czy jest więc romantycznie? No właśnie niezbyt, co jest słuszne, zważając na okoliczności. Jest za to spontanicznie, trochę niezdarnie i z odpowiednim ładunkiem emocjonalnym. Nie jest to też kilka kadrów, lecz calutki rozdział niejako odzierający bohaterów z ich intymności, więc poczujcie się ostrzeżeni (manga ma znaczek 16+, więc w grupie odbiorców znajdują się też nastolatkowie).

Przyznam, że zastanawiałam się, czy polski wydawca nie ocenzuruje wspomnianego wyżej rozdziału, ale zostawiono go „jak natura przykazała”, tak że wielki plus za to. Na okładce tomu dwunastego znalazła się Saiko Yonebayashi; dalej są dwie kolorowe strony i spis treści. Wnętrze tomiku jest solidnie wydrukowane, co niezmiernie cieszy, ponieważ znajdziemy w nim kilka prześlicznych kadrów. Na samym końcu zamieszczono kilka dodatkowych historyjek oraz stopkę redakcyjną. Na dodatkowe podkreślenie zasługuje piekielnie dobra robota tłumacza oraz osób odpowiedzialnych za wkomponowanie w kadry onomatopei , których bywa sporo. Tłumaczenie jest jak zawsze pasujące do kontekstu, a szczególnie ciekawie rozwiązano problem dialektu, jakim posługują się ghule z podziemi. Świetna robota! No, to już tylko kilka tomów do końca mangi, więc zapewne będzie się działo!