Tanuki-Manga

Na ratunek niesłusznie oskarżonemu o kradzież Ashiyi rusza Włochacz, ale mała futrzasta kulka ma niewielkie szanse w starciu z dużo większym demonem. Kiedy Abeno i Shizuku zauważają nieobecność Hanae, natychmiast wyruszają na poszukiwania. Niestety odnajdują go odrobinę za późno – w wyniku przepychanki Włochacz zostaje ranny, a Ashiya uwalnia tajemniczą moc, którą dostrzega tylko oskarżający go demon. Na szczęście wszystko kończy się dobrze, rana Włochacza okazuje się niegroźna, a poszkodowany sklepikarz, przestraszony faktem, że próbował skrzywdzić pracownika Mononokeanu i tym samym mógł zdenerwować Abeno, rezygnuje z dalszych roszczeń. Po powrocie do apteki okazuje się, że Kora ma do przekazania chłopcom ważną wiadomość – mają się udać na spotkanie z jedną z najważniejszych osób w Zaświatach, Prawodawcą…

W tomie trzecim waży się los Hanae jako pomocnika Itsukiego, bo chociaż mistrz Mononokeanu może decydować o wyborze pracownika, jego decyzję powinien zatwierdzić Prawodawca, czyli jeden z trzech najznaczniejszych demonów. Jest on istotą sympatyczną, ale szalenie enigmatyczną. Początkowo nie rozumie, dlaczego Abeno chce zatrudnić zwykłego człowieka zamiast potężnego demona, ale po rozmowie z Hanae dostrzega w nim coś, co sprawia, że zmienia zdanie. Przy okazji zmusza chmurnego egzorcystę, żeby przyjął do pracy także Włochacza, co wyjątkowo cieszy Ashiyę, stęsknionego za kudłatym przyjacielem. Druga część mangi poświęcona jest poszukiwaniom obrączki należącej do pewnej staruszki, oczywiście na prośbę demona mającego postać węgorza.

Trzecia część utwierdza mnie w przekonaniu, że Posępny Mononokean to bardzo dobra manga, której trafiła się kiepska ekranizacja. Oglądając anime, przez trzynaście odcinków nie mogłam dojść, dlaczego wszyscy traktują Hanae jak kogoś wyjątkowego i rzucają dziwnymi aluzjami. Tymczasem w komiksie wystarczyła jedna scena, by wyjaśnić, o co chodzi i pokazać, że główny bohater na pewno nie jest zwyczajnym nastolatkiem. Podobnie ma się kwestia Prawodawcy, który w serii wydawał mi się obdarzonym dużą mocą i władzą, ale pociesznym demonem. Po zobaczeniu tych samych scen w mandze, nie jestem tego już taka pewna – nadal uważam Prawodawcę za wyjątkowo potężną istotę, ale jego stosunek do Abeno i Hanae nie jest tak jednoznacznie pozytywny. Oczywiście z radością chłonę wszystkie sceny kłótni i dyskusji chłopców, bardzo wiele mówiące o ich relacji. Owszem, Ashiya darzy pracodawcę pewnym szacunkiem i stara się nie wchodzić mu w paradę, ale nie jest tak uległy, jak w anime. Między bohaterami nie ma przepaści, czytelnik nie czuje rezerwy i nie ma wrażenia, że patrzy na związek pana i jego służącego.

Wydanie (jak zawsze) prezentuje się znakomicie – obwoluta jest śliczna, chyba najładniejsza z dotychczasowych, począwszy od jesiennej, ciepłej kolorystyki, po obecność wszystkich trzech pracowników Mononokeanu. Gdyby jednak ktoś cierpiał nie niedobór efektownych barwnych ilustracji, z tyłu czekają na niego Kora z Shizuku, a w środku cudny rysunek z głównymi bohaterami w towarzystwie nadnaturalnych rybek. Jak zawsze warto zajrzeć pod obwolutę, by przeczytać zabawny dialog bohaterów na temat ich szkolnego życia. Nie mam zastrzeżeń do druku ani jakości papieru, chyba tylko na jednej stronie trafił się przycięty kadr, rzucający się w oczy (zazwyczaj umykają one mojej uwadze). Tłumaczenie nadal jest fantastyczne – zabawne i pełne życia, ale naturalne. Także wszystkie onomatopeje zostały przełożone na polski i zgrabnie wkomponowane w rysunki. Tak naprawdę zauważyłam tylko jeden problem, na stronie osiemdziesiątej trzeciej pada sformułowanie: A teraz nagle mówicie o dobru demonów. Wprawdzie jest to prawidłowa odmiana, ale zdanie brzmi fatalnie, szczególnie w ustach nastolatka, warto by więc przeredagować je tak, żeby uniknąć kłopotliwego wyrażenia. Tom trzeci ma dwa dodatki, krótką historyjkę opowiadającą o rozmowie Abeno i Ashiyi na temat Włochacza (jeszcze sprzed wizyty w Zaświatach) oraz trzystronicowe komiksowe wynurzenia Kiri Wazawy. Komiks kończą stopka redakcyjna i reklamy własne Waneko.