Tanuki-Manga

Poszukiwania Aoi idą pełną parą, ale chociaż minęła już połowa ferii, chłopcy nie natrafili na żaden ślad, poza dziwnym szumem morza, który usłyszał Hanae. Jakby tego było mało, Ashiya nie wie, jak powiedzieć Abeno o rodzinnym wyjeździe. Z jednej strony zobowiązał się, że pomoże w poszukiwaniach, z drugiej nie chce sprawić przykrości najbliższym. Na szczęście Abeno dostrzega dziwne zachowanie kolegi i zmusza go do wyjawienia prawdy – chłopcy umawiają się, że Mononokean podrzuci Ashiyę na miejsce, a zaraz po wycieczce powrócą do Morza Drzew, by kontynuować poszukiwania. Zresztą wyjazd okazuje się wyjątkowo pouczający, ponieważ mama Hanae opowiada mu, jak podczas podobnego rodzinnego wypadu w pobliżu hotelu zeszła lawina i Sakae poszedł szukać osoby, której wołanie o pomoc usłyszał. Oczywiście, Ashiya szybko skojarzył fakty i w ten sposób poznał całą historię związaną z panią Togen. Dało to też do myślenia Abeno: ostatecznie Sakae jako jedyny usłyszał wołanie demona, możliwe więc, że i szum morza był prawdziwy. Dlatego kiedy chłopcy wznawiają poszukiwania, postanawiają kierować się dziwnym dźwiękiem…

Zmiana strategii przynosi efekty, ponieważ tajemniczy szum wydają skrzydła nietypowego motyla, który wyraźnie obserwuje poczynania pracowników Mononokeanu. Kiedy chłopcy próbują go złapać, motyl znika, ale zostawia im wiadomość, że powinni wrócić do świata żywych i że Aoi nie żyje. Trudno powiedzieć, co wstrząsa bohaterami bardziej – ostrzeżenie czy fakt, że owad mówi głosem Sakae. Logiczne jest, że zamiast grzecznie wrócić do domu, Abeno i Ashiya postanawiają złapać go za wszelką cenę.

Przed nami kolejna porcja demonicznych rewelacji – Hanae wreszcie osobiście spotyka ojca, chociaż możliwe, że to tylko wspomnienie o nim lub jakiś czar. Poza tym chłopcy odkrywają w Morzu Drzew miejsce, do którego wcześniej nie mogli dotrzeć. Naturalnie tomik kończy się w najciekawszym momencie, a kolejnego na razie nie widać na horyzoncie. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie, jak autorka planuje zakończyć ten wątek i całą mangę. Niby zżera mnie ciekawość, ale z drugiej strony sytuacja jest wyjątkowo delikatna i zapewne trzeba będzie jakiegoś/ czyjegoś poświęcenia, żeby wszystko mogło funkcjonować tak jak trzeba. Nie wierzę, że autorka pójdzie po linii najmniejszego oporu, a naprawdę nie chciałabym, żeby w imię wyższego dobra ktoś (przede wszystkim Hanae lub Haruitsuki) musiał zrezygnować z dotychczasowego życia. Ale nic, pożyjemy, zobaczymy, najwyżej będę pomstować na mało satysfakcjonujące zakończenie.

Przy szesnastym tomie naprawdę trudno napisać coś nowego o wydaniu, zwłaszcza że Waneko dba o jego poziom. Obwoluta mocno różni się nastrojem od poprzednich, autorka umieściła na niej Hanae i Sakae, ale w wersji niepokojąco ponurej. Wrażenie potęguje trupia kolorystyka. Na pocieszenie ilustracja w środku przedstawia głównych bohaterów wraz z Kłębkiem Kłaków, w szkolnym wydaniu. Posłowie znowu jest dłuższe, bo liczy aż cztery strony i zawiera sporo wspominków Kiri Wazawy dotyczących morza. Na końcu tradycyjnie znajduje się stopka redakcyjna i reklamy wydawnictwa. A ponieważ nie zauważyłam w mandze żadnych błędów i niedoróbek, na tym zakończę ocenę wydania.