Tanuki-Manga

Hanae zdaje egzamin z wyczuwania demonicznej aury, co oznacza koniec szkolenia zainicjowanego przez Itsukiego. Kończy się również obóz fotograficzny i chłopcy wreszcie wracają do domu, gdzie czeka na nich niespodziewany gość – Prawodawca. Pragnie on przeprosić Ashiyę za zachowanie Wykonawcy i przy okazji proponuje mu pewną grę, do złudzenia przypominającą niedawny egzamin. Jeżeli Hanae udzieli prawidłowej odpowiedzi, otrzyma ponowne pozwolenie na odwiedzanie Zaświatów i chociaż bohater początkowo waha się, czy celowo nie popełnić błędu, ostatecznie dokonuje właściwego wyboru. Tym samym zakaz Wykonawcy zostaje cofnięty, ale pomocnik mistrza Mononokeanu wcale nie ma ochoty na powrót do świata demonów, co nieszczególnie dziwi jego przyjaciół.

Dalsza część tomiku upływa w wyjątkowo radosnym nastroju – nareszcie powraca jak zawsze urocza Zenko, która tym razem prosi chłopców o pomoc w rozwiązaniu zagadki pewnego ducha pojawiającego się w świątyni, oraz pojawia się kolejny pomniejszy demon pragnący odejść do Zaświatów. Obydwie zaprezentowane historie są fantastyczne i wyjątkowo zabawne; nie chciałabym wchodzić w szczegóły, żeby nie popsuć nikomu lektury. Wystarczy wspomnieć, że tym razem bohaterowie muszą przeprowadzić niemalże operację na demonicznym organizmie, a także zostają wzięci przez dwóch wyrostków za rasowych chuliganów. Przy czym to oczywiście Abeno jest szefem, a Ashiya jego „przydupasem”, jak określa go jeden z chłopców. Po dramatycznych wydarzeniach z poprzednich tomów fajnie zobaczyć bohaterów w dużo lepszych humorach, przekomarzających się jak zwykle. Chwila oddechu nie oznacza jednak, że sprawa incydentu z Wykonawcą całkowicie zniknęła z horyzontu.

Wreszcie dowiadujemy się, jaką „karę” poniósł Abeno za swoją impertynencję – musi on przyjmować od Wykonawcy dodatkowe zlecenia, co sprawia, że chodzi coraz bardziej wycieńczony. Na szczęście mistrzowi Mononokeanu nie udaje się utrzymać tego w tajemnicy, przez co zmuszony jest wysłuchać kazania Ashiyi, który w przepiękny sposób tłumaczy koledze, że czasem warto poprosić kogoś o pomoc. Naprawdę ujęło mnie, jak wspaniale wyewoluowały relacje bohaterów, którzy troszczą się o siebie i starają się sobie pomóc niezależnie od sytuacji. Przy czym ich zachowanie nie ma w sobie nic z taniego fanserwisu, brak tu także górnolotnych deklaracji czy natchnionych przemów. Ot, narodziny pięknej przyjaźni i zainteresowanie losem drugiej osoby.

Polskie wydanie jak zwykle prezentuje się dobrze – tym razem na obwolucie autorka zdecydowała się umieścić panów o trudnych charakterach, czyli Abeno i Wykonawcę. Zarówno układ, jak i kolorystyka podobają mi się o wiele bardziej niż w poprzednim tomie. A jakby komuś było mało demonicznych bishounenów, w środku czeka na nich jak zawsze uśmiechnięty Prawodawca. Pod obwolutą główni bohaterowie toczą zaś pouczającą rozmowę o tym, co zabraliby na bezludną wyspę. Jednak hitem dziewiątego tomu pozostaje ilustracja rozpoczynająca rozdział czterdziesty piąty, na której Kiri Wazawa przedstawiła chłopców jako rasowych chuliganów, a odpowiedzialna za przekład Lucyna Wawrzyniak dopełniła dzieła, tłumacząc napisy na ich płaszczach, dzięki czemu widzimy Miszcza wpierdolu i Szacun dla Włochacza na 100%. Zobaczyłam, padłam i zakochałam się, bo chociaż wielką fanką wulgaryzmów nie jestem, ta ilustracja po prostu perfekcyjnie podsumowuje wspomniany epizod. Na końcu tomiku znajdziemy letnie posłowie autorki, jak zwykle pełne rozmaitych dygresji. Ostatnie strony to oczywiście stopka redakcyjna i kilka reklam wydawnictwa.