Tanuki-Manga

Włochacz ma kłopoty, a przynajmniej tak sądzą Ashiya i Abeno, którzy udają się po niego do Zaświatów. Z błędu wyprowadza ich Sędzia – otóż jego słudzy, z rozkazu Wykonawcy, mieli pojmać Hanae, ale pomylili się i zabrali nie tego pracownika Mononokeanu co trzeba. Niby nieporozumienie zostaje wyjaśnione, ale wcale nie oznacza to końca kłopotów. Wykonawca, czyli trzecia najpotężniejsza istota w Zaświatach, nienawidzi ludzi i dlatego myśl, że jakiś człowiek odwiedza je ot tak sobie, wstrząsa nim do głębi. Demon uważa, że Ashiya to poważne zagrożenie, i żąda uwięzienia go, dopóki nie zadecyduje, co z nim począć. Kiedy jednak Abeno wraz z Sędzią sprzeciwiają się temu, Wykonawca postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i po prostu zabić sługę Mononokeanu. Na szczęście Haruitsuki reaguje błyskawicznie, a przy okazji pokazuje, jak wielka drzemie w nim moc.

Tom ósmy obfituje w niespodzianki – po pierwsze, poznajemy wreszcie wszystkie demony dzierżące władzę w Zaświatach, a po drugie, na jaw wychodzą umiejętności nie tylko Abeno, ale i Ashiyi. Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek wierzył, że Hanae to zwyczajny nastolatek, więc omawiana część potwierdza przypuszczenia wielu czytelników. To także jeden z najpoważniejszych epizodów w mandze, jakie mieliśmy okazję do tej pory zobaczyć. Główny bohater to człowiek wrażliwy, więc świadomość, że ktoś próbował go zabić właściwie za nic, niezwykle mu ciąży i nie pozwala normalnie funkcjonować, co nie uchodzi uwadze Abeno. Inna sprawa, że chociaż wszyscy doradzają Hanae odpoczynek, chłopak idzie w zaparte i nie ma zamiaru odpuścić nawet jednego egzorcyzmu. Ostatecznie Haruitsuki dosłownie zmusza upartego podwładnego do chwili oddechu.

Cóż, to była bardzo emocjonująca lektura, tym bardziej że autorka niezwykle sugestywnie oddała strach. Było mi autentycznie żal protagonisty, ale na osłodę dostałam tak jakby troskliwego Abeno. Na razie nie wiem, co mam myśleć o Wykonawcy, bo chociaż zaprezentował się z najgorszej strony, nie wygląda na istotę zepsutą do szpiku kości. Cóż, jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się losy bohaterów, ale na razie nie liczę na jakąś sensowną konkluzję, ponieważ autorka w posłowiu wspomina o chwili oddechu i relaksu w następnej części.

Wydanie nie odbiega od normy, chociaż ilustracja z obwoluty tym razem nie porwała mnie zbytnio. Jakoś nie jestem przekonana do zwierzęcej formy Sędziego, mimo że kompozycji i kolorystyce trudno coś zarzucić. Znacznie atrakcyjniej wygląda umieszczony z tyłu Abeno w towarzystwie Włochacza i Yahiko. Równie przyjemna jest ilustracja otwierająca tomik, a prezentująca pracowników Mononokeanu. Daruję sobie wywód o jakości druku czy tłumaczenia, bo jak wspomniałam na początku akapitu, nic się w tej kwestii nie zmieniło. Warto natomiast przeczytać komiks od deski do deski, ponieważ dodatki są wręcz rozczulające – wyobraźcie sobie bitwę na poduszki z udziałem Haruitsukiego… Zresztą równie sympatycznie wygląda dialog bohaterów z okładki, z gościnnym udziałem ich kolegów z klasy. Ostatnie strony to oczywiście komiksowe posłowie Kiri Wazawy oraz stopka redakcyjna i garść reklam.