Tanuki-Manga

Nie powinno zaczynać się od środka opowieści, ale wydarzenie jest tak godne odnotowania, że tym razem muszę. Otóż Abeno został spacyfikowany przez mamę Hanae! Pani Ashiya wcisnęła Mistrza Mononokeanu w piżamkę, zaatakowała herbatką i zmusiła do nocowania w ich domu, a rano przygotowała śniadanie godne Gordona Ramsaya. A teraz od początku, ponieważ poprzedni tom zakończył się wyjątkowo dramatycznie – nieprzytomny Ashiya zostaje przetransportowany do Mononokeanu, gdzie dochodzi do siebie. Chociaż chłopak pamięta, że został opętany i zaatakował Itsukiego, nie ma pojęcia o ujawnieniu się Sakae i zabiciu demona, a Abeno nie spieszy się z poinformowaniem go o tym. Tymczasem demoniczną herbaciarnię odwiedza pan Jomatsu z prośbą o pomoc w znalezieniu prezentu dla księżniczki. Wybór pada na kwiaty, a że mama Hanae prowadzi kwiaciarnię, bohater postanawia skorzystać z okazji i przygotować coś własnoręcznie z pomocą kolegi…

Może tak… widok Itsukiego próbującego stworzyć kompozycję florystyczną jest bezcenny. Widok Itsukiego sterroryzowanego przez panią Ashiyę jest jeszcze lepszy. Jednak mimo tak uroczej i puchatej wstawki nad bohaterami nadal wisi widmo wydarzeń z poprzedniego tomu. Okazuje się, że Hanae ma koszmary, w których zabija demony za pomocą Estymy, natomiast Abeno zastanawia się, co z tym fantem zrobić. Boi się zarówno reakcji wrażliwego kolegi, jak i demonicznych mocodawców, a szczególnie Wykonawcy. Problem rozwiązuje się sam, kiedy Mistrz Mononokeanu dowiaduje się, że jego pracownik nieświadomie uwalnia moc przez sen – Itsuki wyjawia całą prawdę koledze, co trochę nim wstrząsa. I tu chylę czoła przed autorką, która dla odmiany pokazała, że trzeba rozmawiać, bo ukrywanie pewnych spraw może przynieść więcej szkody niż pożytku. Co więcej, chłopcy dochodzą do wniosku, że należy poinformować o całej sprawie Prawodawcę… Naprawdę zaskoczyło mnie to. Sądziłam, że wszystko skończy się jakąś tragedią spowodowaną właśnie brakiem komunikacji. Tymczasem prawdomówność wyszła wszystkim na dobre, o czym świadczy spotkanie z Wykonawcą, Prawodawcą i Sędzią pod koniec tomu. Poza tym, Abeno naprawdę troszczy się o przyjaciela, co nieodmiennie wywołuje u mnie przypływ endorfin. Cudny był ten tomik!

Na obwolucie wylądował samotny Hanae, podczas gdy Abeno z Włochaczem zdobią tył mangi. Pewien niepokój może wzbudzać ilustracja wewnątrz, prezentująca głównego bohatera za kratami, trzymanego przez kogoś za rękę, acz wszystko wskazuje na to, że tajemnicza dłoń należy do Sakae. Zarówno jakości druku, jak i przekładowi trudno coś zarzucić. Dialogi nadal brzmią naturalnie, a styl wypowiedzi idealnie pasuje do danej postaci. Tym razem lista dodatków jest raczej krótka, ponieważ oprócz jednostronicowego komiksowego posłowia autorki i kilku słów na skrzydełku obwoluty na próżno szukać bonusów. Oczywiście, nie zabrakło za to dialogu na okładce, w dwunastym tomie poświęconemu świątynnym wróżbom. Kolejna część, w której bohaterowie mają eksplorować Zaświaty, zapowiada się wyjątkowo ciekawie, dlatego już nie mogę się doczekać, kiedy wpadnie w moje ręce, i wydaje mi się, że w tym przypadku nie jestem jedyną niecierpliwą.