Tanuki-Manga

Tego się nie spodziewałam… Wyprawa Hikari do Londynu na zaproszenie dziadka Takishimy, przynosi dość zaskakujące rezultaty, ale aby je zobaczyć, trzeba przeczytać cały tomik. Tymczasem wróćmy do początku – zamiast spotkania z seniorem rodu, na bohaterkę czeka stado młodych kawalerów, zainteresowanych małżeństwem z Japonką. Naturalnie Hikari szybko opuszcza „przyjęcie”, acz przy okazji poznaje niejakiego Finna – księcia małego państewka. Chłopak wydaje się oczarowany nową znajomą i wkrótce podąża za nią do Japonii. Jest gotów zrobić wszystko, żeby Hikari zgodziła się zostać jego żoną, ale problem polega na tym, że nasz arystokrata ukrywa pewien sekret…

Osoby, które znają S.A. Special A tylko w wersji animowanej, mogą być zaskoczone, gdyż dziewiąty tom zupełnie nie pokrywa się z serialem. Mimo iż na początku opowieści dominuje Hikari, dalsze rozdziały poświęcono nowemu bohaterowi – Finnowi oraz… Ryuu, który do tej pory pozostawał w tle. Przypominam, że w anime to jedyny bohater nieznajdujący wybranki swego serca. Jak się okazuje, pani Minami była bardziej sprawiedliwa niż scenarzyści, przy okazji tworząc wyjątkowo udaną część mangi. Serio, tom dziewiąty obfituje w to, co w Special A najlepsze – lekki i autentycznie zabawny humor oraz wyjątkowo urocze perypetie miłosne. Acz co z nich wyniknie, tego zapewne dowiemy się z kolejnych tomów.

Na drugim planie nieco żywiej toczy się życie Hikari i Takishimy. Wyjazd tej pierwszej do Anglii i telefoniczna rozmowa z dziadkiem chłopaka wprowadzają sporo zamieszania. Łatwowierna i oddana przyjaciołom Hanazono daje sobie wmówić, że notoryczne kłopoty zdrowotne Keiego to tylko i wyłącznie jej wina. W ramach zadośćuczynienia postanawia zdystansować się od przyjaciela po to, by przestał się o nią martwić (tak, to bardzo logiczny wniosek, ale czego innego spodziewać się po bohaterce). Naturalnie efekt jest przeciwny do zamierzonego, ale przynajmniej przynosi czytelnikom zaskakujące korzyści. Obawiam się tylko, że mangaczka zapędziła się właśnie w kozi róg i w kolejnych częściach standardowo będzie wszystko odkręcać (chyba że chwilowo skupi się na Ryuu, co byłoby wskazane).

Obwolutę tomu dziewiątego zdobią podobizny Keiego i Finna w ramce z anemonów (jak twierdzi autorka w jednej z notek, jej ulubionych kwiatów), podczas gdy z tyłu umieszczono mały rysunek „halloweenowy”. Po raz kolejny Waneko stanęło na wysokości zadania i jakości wydania trudno coś zarzucić – nie wypatrzyłam żadnych błędów w treści i druku. Warto wspomnieć o świetnym tłumaczeniu – być może to tylko moje wrażenie, ale ostatni tom czytało mi się znakomicie. Dialogi są zabawne i lekkie, bohaterowie posługują się językiem potocznym, jaki słychać w każdej szkole (z wyłączeniem wulgaryzmów oczywiście, acz wypatrzyłam jedną „dupę”). Tym razem otrzymujemy dwa dodatki – tradycyjnie historyjkę o Szmacianym Tadashim, którego odwiedza Yahiro (co za zła i zepsuta postać, uwielbiam go!) oraz krótką i cudownie absurdalną opowieść o początkach przyjaźni Yahiro i Sakury. Ostatnie dwie kartki zajmują stopka redakcyjna i reklamy.

Dziewiąty tom udowadnia, że pani Minami jest autorką niesamowicie nierówną. Po raz kolejny prezentuje bardzo dobrą historię z kilkoma genialnymi scenami (żeby tak każdy książę dostawał od czasu do czasu po pysku…), ale mam świadomość, że następna część może być znacznie słabsza. Mangaczka za bardzo stara się uprzykrzyć życie głównym bohaterom i nie do końca radzi sobie z planowaniem, co ma być dalej. Natomiast wyjątkowo zgrabnie bawi się postaciami drugoplanowymi, wiedząc, kiedy należy podać czytelnikowi jakieś fabularne „mięsko”. Kei i Hikari są uroczą parą, ale ciągłe „resety” ich związku zaczynają być męczące. Dlatego mam cichą nadzieję, że od teraz Maki Minami będzie szła tylko przed siebie.