Tanuki-Manga

Wiosna przynosi ze sobą wiele zmian – najważniejszą z nich jest pojawienie się w liceum Hakusenkan nowego ucznia, Ioriego Tokiwy. Chłopak z miejsca wzbudza sensację, plasując się w szkolnym rankingu równie wysoko jak Hikari. Hanazono nie wpada jednak w panikę, ale szybko zaprzyjaźnia się z Iorim, ciesząc się na samą myśl o nowym rywalu. Nieco więcej powodów do zmartwień ma za to Kei, który nie jest zachwycony nowym kolegą, wyraźnie zainteresowanym pogłębieniem relacji z „panną drugie miejsce”. Naturalnie nasza pustogłowa heroina zdaje się nie zauważać ciemnych chmur na horyzoncie…

Problematyczna sytuacja na szczęście szybko się wyjaśnia, bo chociaż Hikari nie należy do najbystrzejszych osób pod słońcem, kocha Keiego i w życiu nie wpadłoby jej do głowy, że mogłaby być z kimś innym. Cóż, ten wątek nie do końca wyszedł Maki Minami – zapowiadało się nieźle, ale historia szybko straciła rozpęd, tak jakby autorce zabrakło pomysłu na kontynuację i przede wszystkim na postać Ioriego. Chłopak odgraża się jednak pod koniec tomiku, więc istnieje duża szansa, że powróci jeszcze na karty komiksu i namiesza co nieco. Oprócz miłosnych perypetii głównych bohaterów w czternastym tomie znajdziemy też krótki epizod, opowiadający o pewnym sabotażu. Otóż SA organizuje specjalne przyjęcie powitalne dla pierwszoklasistów, ale komuś jest to bardzo nie na rękę, czemu daje wyraz, rozklejając ostrzeżenia na terenie szkoły. Poza tym mangaczka poświęciła jeden rozdział Junowi i Megumi, a właściwie ich przyjaźni z Ryuu. Ponieważ zbliżają się ferie zimowe, Finn postanawia zaprosić wszystkich, ze szczególnym uwzględnieniem Ryuu, do swojego kraju. Bliźniaki, przyzwyczajone do tego, że mają Ryuu na wyłączność, organizują konkurs – zarówno one, jak i Finn zaprezentują pomysły na spędzenie ferii, podczas gdy reszta SA wyłoni zwycięzcę, którego projekt zostanie zrealizowany. Tak naprawdę to najlepsza część mangi, acz trudno uznać czternasty tom za szczególnie udany.

Fabularnie jest dość sennie i nijako, odniosłam przykre wrażenie, że mangaczka, mając zaplanowaną konkretną liczbę tomów, wyciąga już pomysły z kapelusza, byle tylko dotrwać do końca. Co prawda, trafiło się tu kilka ciekawych i udanych scen, widać także postęp w relacjach głównych bohaterów, ale jako całość komiks wypada przeciętnie, może poza warstwą graficzną. Być może to chwilowa zwyżka formy, ale wydaje mi się, że omawiana część jest bardziej dopracowana wizualnie – postacie rysowane dokładniej, z większym naciskiem na zindywidualizowanie.

Niestety nie da się tego powiedzieć o obwolucie, na której tym razem widzimy Hikari i Ioriego, acz gdyby nie kolor oczu, równie dobrze mógłby to być Tadashi. Naturalnie postacie zostały umieszczone w kwiecistej ramce, odrobinę niejednorodnej stylistycznie – tak jakby ktoś powyciągał ze świątecznego wieńca szyszki, bombki i suszone cytrusy, a na ich miejsce powsadzał gerbery, margerytki i inne kwiaty. Poza tym jakość wydanie nie uległa zmianie – dobry jakościowo papier, wyraźny druk i solidne tłumaczenie. Nie znalazłam żadnych literówek i błędów, ale niektóre strony wydają się źle przycięte i to w stopniu bardzo rzucającym się w oczy (między innymi strony 41, 51 czy 153). Tomik kończą cztery dodatkowe strony, w całości poświęcone na wynurzenia Szmacianego Tadashiego, oraz stopka redakcyjna, reklam brak.