Tanuki-Manga

Wiesz, wydaje mi się, że masz małe doświadczenie z komiksami. Na zachodzie pełno jest komiksów z różnego rodzaju deformacjami, zaś w Japonii nie brakuje rysowników stawiających na realizm. Biorąc zaś pod uwagę, że grafika w Resident Evil właśnie nań stawiała, to i dobrze, że w komiksie do niej nawiązującym zachowano ten styl. Powiedzmy sobie szczerze, gdyby postaci wyglądały jak bohaterowie jakiegoś One Piece czy Naruto, to horror byłby z tego raczej marny.

Kreska – raczej niemangowa, przypominająca angielski komiks.

WTF? Jeśli coś zbliża się do realizmu, to już nie może być japońskie?

Idę o zakład, że podobnie jak w przypadku „Niezwykłej dziewczyny­‑kot Nuku Nuku” będzie to jedyna manga tego wydawcy. I podobnie jak w tamtym przypadku, jest to manga wydana niemal wzorcowo. Bardzo dobry papier, kolor, przyzwoity format, wstęp opisujący dzieje chrześcijaństwa w Japonii, przypisy, szczegółowy biogram autora – gdyby tak wydawano wszystkie mangi w Polsce…

Oryginalne Princess Knight z lat 50 zostało w ubiegłym roku oficjalnie wydane po angielsku, więc raczej nie ma szans na znalezienie go na stronach pirackich.

To w końcu nowa wersja pierwszej mangi shoujo ever, na dodatek autorstwa Tezuki.

Choć staram się być na bieżąco z tym, co u nas wychodzi, to jednak rzadko trafia się manga, o której mogę powiedzieć, że jest po prostu przyjemna, a bohaterowie budzą moją sympatię. A tak właśnie było z „Karin” – od pierwszego do ostatniego tomu nie było nawet szczególnie na co narzekać. Chyba najfajniejsze romansidło wydane w Polsce od czasów „Love Hiny”.

Zamierzano tak zrobić, ale niska sprzedaż TMM uniemożliwiła to.

Platinum 78 to doujin. „Parallel…” zaś w oryginale została dodana do artbooka „Materials collection”, ten z kolei, podobnie jak inne artbooki z Sailor Mooon, nigdy nie ukazał się w Polsce.

Ależ ona sama (Ania, nie autorka) w młodości coś takiego chyba napisała, o ile dobrze pamiętam z tego koszmarka (a jest to jedna z tych książek, które darzę szczerą y bezinteresowną niechęcią, ex aequo z innymi lekturami­‑torturami w stylu „Ludzi Bezdomnych”).

bo czytelnicy dalej chcieli Ani, którą autorka zdążyła znienawidzić.

To czemu nie napisała w końcu „Ani na szubienicy”?

A co takiego konkretnie? Bo aż ciekaw jestem.

Ki diabeł „dylematy rozporkowe”? W sensie, suwak czy guziki?

Nie wyłapałem żadnych błędów językowych i stylistycznych

Ja wyłapałem jeden: strona 191: bohaterka mówi „sukienka?”, podczas gdy ewidentnie widać na obrazku, że chodzi o spódniczkę. Ci w sytuacji, kiedy mówi to kobieta, w mandze tłumaczonej przez kobietę, wypada dość śmiesznie.

Nie, otrzymał, gdyż pani wydająca jest jego dobrą, wieloletnią znajomą. Ot, uroki długiego siedzenia w fandomie yuri.
Zresztą, z tekstu recenzji chyba jasno wynika, że piszę o wydaniu papierowym, które miałem w ręce.

Legalnie – nie.

Do znalezienia tutaj.

To poniekąd logiczne. Jednym idzie w rozum, innym w… przesłanie.

Może wampiry dojrzewają w ten sposób? Biust też jej rośnie z tomu na tom (choć nie tak zauważalnie jak w anime).

Taki styl, ale według mnie dobrze dopasowany do treści mangi. Nie wszędzie bohaterowie muszą być piękni jak z obrazka. Podobnie rzecz ma się w anime, weźmy np. Bokurano, gdzie uczynienie bohaterów postaciami zwyczajnymi, ani uderzająco pięknymi ani też szpetnymi, nadaje im nieco więcej zwyczajności niż gdybyśmy mieli tam armię bizonów i biszodziów.

a mianowicie do ich twarzy. Są po prostu brzydkie.

Och, jakie to przykre, że nie wszyscy ludzie na świecie wyglądają jak modele z katalogu… Ale właśnie to dodaje „Gunjou” realizmu, inaczej mielibyśmy kolejną, typową bishojo mangę o wielkookich lasencjach.

Jedna z moich pierwszych i do dziś ulubionych mang yuri. Nietypowa, wciągająca historia, dalekie od schematu gatunkowego postaci i fajna, oryginalna kreska.

Wątek romantyczny został tu mniej wyidealizowany niż w „Love my Life”, bohaterki są bardziej z krwi i kości, nawet jeśli to oznacza, że takiej Nikki na początku czytelnik nie znosi. Całkiem nieźle przeplatana opowiastka z mangi rysowanej przez bohaterkę z fabułą komiksu. Zakończenie – trochę zbyt słodkie, ale cóż złego w happy endach?

To podpada pod  kliknij: ukryte  klonowanie, więc trudno jednoznacznie stwierdzić.

Dobre, ale dla graczy. Fan gier video będzie się bawił świetnie, bo odniesień, pośrednich i bezpośrednich, jest tu od groma, do tego dostajemy obraz japońskiego rynku, a całość całkiem zgrabnie obudowano historią z lekko na razie zaznaczonym wątkiem romantycznym.