Tanuki-Manga

Zgodnie z tym, co zostało powiedziane na koniec poprzedniego tomiku, Teru ma przeprowadzić się do Riko. Dziewczyna wie, że najprawdopodobniej zawadzała cały czas i sama czuła się w tej sytuacji niezręcznie, ale mimo to perspektywa opuszczenia mieszkania Kurosakiego wydaje jej się przykra. Nie tylko jej zresztą. Szykuje się więc pożegnalna kolacja, która dostarczy sporo powodów do radości, głównie czytelnikom. Po tym niemal w całości komediowym rozdziale wracamy do wątków trochę poważniejszych – najpierw deszczowych smutków i szkolnych prześladowań wywołanych lekkomyślnością i nieporozumieniem, potem wracającego jak bumerang tematu telefonu Teru. Wszystko to, oprócz sygnalizowania wątku, który wysunie się na pierwszy plan w przeciągu kilku tomików, ma jeden cel: pokazać relacje na linii Teru – Kurosaki, które nieustannie ewoluują.

W wątku romantycznym Dengeki Daisy brakuje może na razie mocniejszych akcentów, ale nie ma także irytującego zastoju. Jest za to powolne budowanie więzi, na której później będzie opierać się cała historia. Aż miło sobie na „ciecia i jego sługę” popatrzeć, naprawdę. Tym razem widać też wyraźnie, jak bardzo główna bohaterka różni się od podobnych postaci, jakie spotkać można w mangach shoujo. Nie czeka na pomoc, potrafi sobie radzić w nieciekawej sytuacji, bywa też zaskakująco domyślna – dzięki temu nie ma tu monotonnego powtarzania chwytu „Kurosaki ratuje Teru z opresji”, przeciwnie: on ją czasem musi utemperować i sprowadzić na ziemię, by nie narobiła sobie kłopotów. Pod koniec tomiku wracają rozważania Teru nad tożsamością Daisy’ego, tym razem w scenerii plażowej. Dużą rolę w tej kwestii odegra pewna pozytywka, której uda się odrobinę popchnąć akcję do przodu. Powoli, bez pośpiechu, przy spokojnej nucie „Time After Time”.

Bonusowych historyjek i innych tego typu dodatków trzeci tomik Dengeki Daisy jest całkowicie pozbawiony. Znajdziemy w nim za to całkiem ciekawe przemyślenia Kyousuke Motomi na temat postaci i samego rysowania. Bardzo ładna obwoluta ukrywa minimalistycznie zaprojektowaną okładkę w odcieniach szarości. Zarówno druk, jak i papier nie schodzą poniżej dotychczasowej jakości, a numeracja stron pokazuje się od czasu do czasu. Niestety, kadry nadal bywają ucinane i czasami widać to nazbyt wyraźnie. Rzecz najważniejsza, czyli tłumaczenie, ma się za to dobrze. Co prawda kilka razy tu czy tam zabrakło przecinka, a niektóre kwestie mogłyby być sformułowane lepiej (na przykład „W takie dni zawsze wydarza się coś złego” na stronie 64 – brzmi nienaturalnie, aż ma się ochotę poprawić na zwyczajne „dzieje się coś złego”), ale jest ich na tyle mało, że nie wpływają na komfort lektury. Poza tym przekład zrobiony jest z polotem, widać, że tłumaczka „czuje” bohaterów i stara się dopasować język do ich wieku i osobowości. Za to należy się duży plus. Ogólnie rzecz biorąc – treść znakomita, wydanie dobre, nic, tylko kupować.