Tanuki-Manga

Wskutek intensywnych przeżyć Nai traci przytomność i zanurza się w dziwnym świecie snu, gdzie kontaktuje się z Karoku. Ponieważ stan chłopca wydaje się poważny, zostaje wezwany lekarz, który po wstępnych badaniach sugeruje odesłanie go do Wieży Badań – laboratorium CYRKU. Cóż tak zaniepokoiło pana doktora? Otóż nasza znajda okazuje się nie być człowiekiem, a przynajmniej nie do końca. Naiowi najbliżej do uroczego małego stworzonka ze skrzydełkami, zwanego Niji. Tymczasem wieść o tajemniczym chłopcu dociera do wyżej postawionych członków organizacji, a gdy dodać do tego rewelacje o jego pochodzeniu, krąg zainteresowanych bohaterem znacznie się poszerza.

Trudno się było tego nie domyślać już po pierwszym tomie, ale informacja, że Nai to bardziej zwierzątko niż człowiek, sprawiła, że stałam się jeszcze bardziej odporna na jego mdły charakter. Ostatecznie to stuprocentowa słodziutka maskotka i w tej roli spełnia się idealnie. Poza tą rewelacją i krótką wyprawą do lasu, w którym bohater mieszkał z Karoku, w drugim tomie dzieje się niewiele. Dopiero końcówka i wizyta w „rodzinnym” mieście Garekiego wzbudza nieco emocji i nadaje kolejnej części trochę dynamizmu. Nie oznacza to, że komiks jest zły – podejrzewam, że autorka nie chce zbyt szybko odsłaniać kolejnych kart i dlatego na razie skupia się na drobiazgach, powoli wprowadzając czytelnika w wykreowany świat. Poza tym musi mieć czas na przedstawienie postaci, które mnożą się jak króliki.

Tym razem przede wszystkim poznajemy jednego z członków ekipy Wieży Badań, lekarza Akariego. Jest to człowiek nieprzystępny i skupiony na swojej pracy, ale autorka wyraźnie sygnalizuje jego bliski związek z Hirato (bez podtekstów). Po raz kolejny spotykamy także Eleskę, „dziewczynkę w opresji” z poprzedniego tomu, która udowadnia, że wcale nie jest taka słodka, na jaką wygląda i na razie irytuje do tego stopnia, że nadaje się tylko do ubicia. Z istotnych wydarzeń – zaglądamy w przeszłość Garekiego, której fragmenty odsłania nam mangaczka i podobnie jak w przypadku innych postaci, nie jest ona zbyt wesoła…

Wydawniczo tom drugi nie odbiega od pierwszego. Tym razem utrzymana w różach i srebrze obwoluta przedstawia Garekiego, ale co istotne, nie ma tu efektu rozmycia, który drażnił niektórych czytelników w poprzedniej części. Swoją drogą, chociaż preferuję obwoluty matowe, nie wyobrażam sobie Karneval właśnie w takim wydaniu – błyszczący papier idealnie podkreśla wszystkie zalety rysunku autorki, a intensywne barwy prezentują się na nim dużo wdzięczniej. Pierwsza kartka również jest kolorowa – artystka umieściła na niej rysunek Naia, Garekiego, Tsukumo oraz Yogiego, druga strona zawiera spis treści. Komiks kończą cztery króciutkie dodatki i posłowie mangaczki, nie zabrakło również miejsca na stopkę redakcyjną. Zarówno jakość papieru, jak i druku nie pozostawia nic do życzenia. Także tłumaczenie nadal wypada bardzo dobrze i nic nie zgrzyta podczas lektury. Od czasu do czasu pojawia się numeracja stron, która pozwala na korzystanie z tomiku zgodnie ze spisem treści, podczas gdy wewnętrzne marginesy ułatwiają czytanie tekstów w dymkach, znajdujących się blisko środka mangi. Karneval to solidnie wydany komiks i mam nadzieję, że z czasem nic się w tej kwestii nie zmieni.