Tanuki-Manga

Tsukumo zostaje porwana i trafia do rezydencji, gdzie przetrzymywany jest również Karoku. Nai, Gareki oraz nieprzytomny Yogi zostają przetransportowani do Wieży Badań, podczas gdy Hirato rusza na poszukiwania podwładnej. Ponieważ nikt z załogi Statku Drugiego nie może się w tej chwili zająć bohaterami, opiekę nad nimi przejmuje kapitan Statku Pierwszego, Tsukitachi.

Tom czwarty Karneval wydaje się mniej dynamiczny od trzeciego – co prawda nie można narzekać na nudę, ale pani Mikanagi wyraźnie daje czytelnikom i bohaterom chwilę wytchnienia. Oprócz próby ucieczki porwanej Tsukumo i pomniejszego śledztwa, jakie prowadzą wraz z załogą Statku Pierwszego Nai i Gareki, na próżno szukać tu scen akcji. W zamian otrzymujemy trochę wyjaśnień dotyczących dziwnego zachowania Yogiego (acz trudno uwierzyć, że Akari wyjawił protagonistom całą prawdę), dowiadujemy się nieco więcej na temat źródła mocy wykorzystywanej przez CYRK, jak również poznajemy kilku nowych bohaterów.

Uwagę zwraca przede wszystkim pojawienie się nowych pracowników organizacji rządowej związanych ze Statkiem Pierwszym – despotycznej Kiichi i uprzejmego Jikiego. Dają oni się we znaki Naiowi, a zwłaszcza Garekiemu, ale w ogólnym rozrachunku wydają się sympatyczni. Oprócz nich na scenie pojawia się także niejaki Uro, służący i opiekun Eleski, który doskonale orientuje się w działaniach organizacji i stara się chronić jej interesy za wszelką cenę. Niestety fabuła wciąż pozostaje zagmatwana i pełna tajemnic, a autorka bardzo niechętnie podsuwa czytelnikom jakiekolwiek wskazówki. Mangaczka nadal więcej miejsca poświęca Garekiemu, dla odmiany skupiając się na uczuciach chłopaka, który trzyma się wprawdzie na dystans, ale chętnie pozostałby na Statku z Naiem i resztą.

Wydanie tomu czwartego nie odbiega od przyjętej przez Waneko normy. Nie mam zastrzeżeń do jakości druku i tłumaczenia, acz warto zwrócić uwagę, że Gareki wyraża się coraz bardziej dosadnie. W komiksie nie brakuje przekleństw, chociaż nie są to wulgaryzmy dużego kalibru – przy czym to tylko zwrócenie uwagi na pewien fakt, a nie próba zanegowania obranej przez tłumaczkę drogi. W oczy rzuciły mi się tylko dwie drobne usterki – na jednej ze stron znajdujący się blisko wewnętrznej krawędzi dymek jest tak mocno przesunięty, że nawet po silnym rozchyleniu tomiku, nie da się go w pełni przeczytać, druga usterka to literówka w posłowiu – pod koniec tekstu zabrakło ogonka w wyrazie „twarza”. Poza tym same plusy – ponownie wita nas piękna obwoluta, w tomie czwartym przedstawiająca Karoku, a utrzymana w czerni z dodatkiem bladego błękitu i fioletu, nie zabrakło również kolorowej kartki z rysunkiem, na którym znajdziemy Yogiego, Ivę, Tsukumo oraz Kiichi, na drugiej stronie tradycyjnie pojawia się spis treści. Tomik kończą trzy krótkie, utrzymane w komediowym tonie opowiastki, biogramy kolejnych postaci, a także graficzna relacja z nagrania dramy CD – wyjątkowo miły prezent dla fanów kilku znanych seiyuu, między innymi Mamoru Miyano, Hiroshiego Kamiyi czy Daisukego Ono. Ostatnią kartkę zajmuje posłowie autorki i stopka redakcyjna. Ponownie warto zajrzeć pod obwolutę, gdyż z okładki dowiecie się, dlaczego pielęgniarki tak szaleją za doktorem Akarim.