Tanuki-Manga

Rozpoczyna się pokaz CYRK­‑u. Nai, Gareki i Karoku otrzymują pozwolenie na udział w imprezie, która przebiega w miarę spokojnie. Jedynym poważniejszym incydentem jest drobna kradzież pierścionka, ale Jiki i Gareki szybko odnajdują sprawcę, którego przekazują załodze Statku Trzeciego, zajmującej się zwyczajnymi przestępstwami. Niestety, spokój okazuje się pozorny – dosłownie kilka dni po pokazie Statek Trzeci rozbija się w niewyjaśnionych okolicznościach, a w wypadku ginie cała załoga. Wszystko wskazuje na to, że za katastrofą stoi Kafuka uzbrojona w nową, potężną broń. Ponieważ wszystkie statki CYRK­‑u są w niebezpieczeństwie, Wieża Badań podejmuje decyzję o sprowadzeniu do siebie Naia, Karoku i Garekiego. Chociaż Akari nie chce, by chłopcy stali się kolejnymi obiektami doświadczalnymi, nie bardzo może sprzeciwić się decyzji przełożonych…

Jestem trochę niepocieszona, że w omawianej części znalazło się tak mało konkretów. Pokaz oraz atak na Statek Trzeci i jego reperkusje zajmują po mniej więcej połowie tomiku, ale mam wrażenie, że przeczytałam zaledwie jeden rozdział. Sporo tu rozmów o niczym i naprawdę nie da się ukryć, że fabuła ma obecnie ślimacze tempo rozwoju. Na razie informacje (rzekomo cenne) Karoku w bardzo niewielkim stopniu przybliżyły CYRK do Kafuki, która w sumie robi, co chce. Gareki nadal chodzi na bardzo krótkiej smyczy Wieży Badań i CYRK­‑u, co praktycznie uniemożliwia mu jakiekolwiek działanie, a kapitanowie walczą głównie z przełożonymi. Wydaje się, że tylko Tokitatsu coś tam robi, ale jego działania nadal pozostają owiane tajemnicą. Przykro mi to pisać, ale mam poczucie zastoju i braku pomysłów – tak jakby autorka ciągnęła mangę na siłę lub nie do końca przemyślała intrygę. Nie oczekuję cudów, ale jednak sytuacja między organizacjami nie zmieniła się przez dwadzieścia jeden tomów i nadal nie wiemy prawie nic o przeszłości czy motywacji wielu ważnych bohaterów. Poza tym trochę zaczyna irytować mnie zabieg urywania tomu w najciekawszym momencie tylko po to, by w następnym ekspresowo zakończyć wątek i przejść do mało znaczących scen rodzajowych. Na tym etapie historii oczekuję jakiegoś rozwoju, którego niestety brak. Być może ostatni atak Kafuki i kolejna dziwna wizja Naia okażą się zwiastunem jakiejś zmiany, ale nie liczyłabym na wiele.

Na pewno zaletą mangi pozostaje jakość wydania, niezmiennie dobra. Na obwolucie i okładce królują śliczne dziewczęta – na tej pierwszej mamy jak zawsze słodką Tsukumo, a na drugiej rozpieszczoną Eleskę wraz z Uro. Na pierwszą stronę trafił Nai w nieco zawadiackiej stylizacji. Oczywiście nie zabrakło kolorowego spisu treści, z rozkosznymi Hirato i Tokitatsu walczącymi o względy Tsukumo, w wersji SD. Ponieważ poprzedni tom wyszedł już jakiś czas temu, na pewno wielu czytelnikom przyda się spis postaci i streszczenie ostatnich wydarzeń, umieszczone na początku. Styl i jakość dialogów nie zmieniła się, a w oczy rzucił mi się tylko drobny błąd na stronie 21 – nie odmieniono imienia kapitana Statku Drugiego, chociaż wymagała tego sytuacja. Tomik (jak zawsze) zawiera kilka dodatków, czyli trzy bonusowe historyjki i bogato ilustrowane posłowie mangaczki. Ostatnie strony zajmują stopka redakcyjna i całe mnóstwo reklam Waneko.